Wanneer ik nou weer eens een stukje zou schrijven, vroeg mijn moeder, voor wie het blijkbaar ook allemaal wat lang ging duren. Ik legde haar uit dat ik nogal veel aan mijn hoofd heb de laatste maanden, dingen waarover ik dolgraag zou bloggen, maar waarover ik niet kán bloggen, omdat er anderen bij betrokken zijn, en kinderen bovendien. Dat ik zogezegd lijd aan een exogeen gegenereerd writer’s block . Ja, dat begreep ze natuurlijk wel. ‘Maar je zou toch over mij kunnen schrijven?’ (Je moest eens weten, mam, wat ik allemaal al over je heb geschreven, wat misschien ooit nog eens het levenslicht gaat zien. Ik kan alleen niet beloven dat jij dan nog leeft.) ‘Koos zei het laatst ook,’ ging ze verder: “Yvon zou best eens wat vaker over jou kunnen schrijven.”’ Daarmee had ze me even een momentje in verwarring. De buurman van mijn moeder leest mijn blog? En vindt dat ik wel eens wat vaker over mijn moeder mag schrijven? Euh? Ik vroeg me onwillekeurig af of hij dat echt gezegd...