NOVY

En toen lag hij ineens op de mat: de stempas. Voor het eerste raadgevend referendum op woensdag 6 april. We mogen stemmen! We mogen ja of nee zeggen tegen het Associatieverdrag met Oekraïne! Het begon allemaal ruim een half jaar geleden. Op 1 juli 2015 werd er een nieuwe wet aangenomen, die het eenieder in Nederland mogelijk maakt om een referendum aan te vragen over aangenomen wetten en verdragen. De mensen van  GeenStijl  dachten: Hee, dat is leuk, dat gaan we doen! En ze begonnen onder de naam  GeenPeil  een campagne om 300.000 handtekeningen – het benodigde aantal om een referendum te kunnen aanvragen – te bemachtigen. In mijn (werk)omgeving werd hierop met bijzonder veel enthousiasme gereageerd. Want dit was revolutionair! Niet perse inhoudelijk, daar ging het destijds eigenlijk nog niet zo om, maar de manier waaróp: de handtekeningen konden, door gebruik te maken van nieuwe technologie, digitaal worden verzameld. Dat was ongelofelijk goed nieuws voor de democra...

Ik las wat oude blogs van mezelf terug en ik schrok een beetje; ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ik vroeger leuker was. Grappiger, in elk geval. Luchtiger. Ik had oog voor gekke, kleine dingetjes. Daar schreef ik geinige stukjes over en dat vonden de mensen dan leuk. Maar ik zie ze niet meer, de gekke kleine dingetjes. Of ik zie ze nog wel, maar heb vervolgens geen zin om erover te schrijven. Want jee: moet ik dan gaan vertellen dat ik vandaag werd betrapt op het per ongeluk stelen van twee pakjes biologische roomboter bij de Lidl?  Terwijl de wéreld in brand staat? Want zo voel ik me, eerlijk gezegd, en gedraag ik me, vandaag de dag. Alsof de wereld in brand staat. En dat is gek. (*kijkt door het raam naar buiten en ziet geen bommen vallen, geen rook, geen huilende mensen – slechts lief spelende kindjes in de tuin, in de vroege lentezon.*) Het komt door Facebook en Twitter. Het komt doordat ik de stomme kop van Trump honderdduizend keer per ...