Omdat ik nogal veel te doen had de laatste weken, was er geen tijd om te schrijven over pandaberen en vluchtelingen, over ontvrienden op Facebook ( en dat dat in Australië inmiddels officieel onder pesten valt ), en over waar allemaal een piemel in moet. Jammer, want het hadden misschien best leuke stukjes kunnen opleveren. Nu moet u het doen met een heel wat minder belangwekkend verhaal. Over een fenomeen, dat me ineens opviel. Een fenomeen dat iedereen kent, al dan niet onbewust, maar dat eigenlijk nooit benoemd wordt. Omdat er geen naam voor is. En omdat het eigenlijk ook een ontzettend open-deurfenomeen is. (Misschien moet ik het niet eens een fenomeen noemen, maar is het meer een mechanisme?) Hoe dan ook, ik stond er zo wat over na te denken op het schoolplein, gisteren. (Ik sta nogal eens op het schoolplein, hè. Bijna dagelijks, en door een wat ongelukkige gezinsplanning vijftien jaar achtereen, waarvan tweederde inmiddels voorbij is. En mocht het klinken alsof i...