Het lijkt erop dat mijn gebeden zijn verhoord, want we hebben een kat tegenwoordig. In onze tuin. Bij de achterdeur. In de keuken. Op het aanrecht. Heel gezellig. Hij heeft een rood halsbandje om, met een belletje en een kokertje. Waarschijnlijk is het een kat van iemand uit de buurt, die ineens heeft ontdekt dat het bij ons ook leuk is. Of leuker, te oordelen aan het tevreden gespin. Hij is er niet de hele tijd. Af en toe is hij een paar dagen weg, maar hij komt telkens weer terug. Het zou ermee te maken kunnen hebben dat we de kinderen hem allerlei lekkers toestoppen, zoals kaas. En volle kwark. En plakjes ham. Dingen, zeg maar, waarvan ik, als het mijn kat was, niet zou willen dat ie dat gevoerd zou krijgen bij de buren. Ik probeer me niet teveel aan hem te hechten. Het is immers niet onze kat; hij mag niet blijven. Hij mag niet mee naar binnen, op de bank, want hij heeft een kokertje. Intussen heb ik wel de onbedwingbare behoefte om meer over...