NOVY

Mijn 'taalpreken' beginnen altijd met een enigszins deemoedige disclaimer in de trant van: ‘Dit wordt heus geen betweterig taallesje hoor, of misschien stiekem toch, haha hihi.’  Enerzijds is dat omdat ik eigenlijk gewoon graag door iedereen leuk gevonden wil worden – en dus niet irritant , maar anderzijds ook omdat ik het eigenlijk wel een beetje ééns ben met de afhakers, de mensen die geërgerd denken: jemig Novy, wat kan het mij nou in de godsnaam schelen hoe je iets eigenlijk zou moeten zeggen of schrijven. Want waar gaat het in wezen over? Als je erover nadenkt is het absurd om een taal tot stilstand te willen dwingen; te vangen in een groen wetboekje en vervolgens de vrijwillige taalpolitie te laten toezien op correcte naleving. Dat slaat nergens op en het kán ook helemaal niet; de taal rent met ons mee. Nog heel even en het woord ‘meteen’ is voorgoed verdwenen, verzwolgen door 'gelijk'. Je doet er niets aan. Het is natuurlijke selectie. Evolutie....

Ik wilde openen met de zin: 'Ik heb een fascinatie voor begraafplaatsen.' Maar dat is onzin, het is helemaal geen fascinatie, ik vind het gewoon leuk om over een kerkhof te wandelen. Vooral als het zonnetje schijnt. Het is als een gewone wandeling, lekker buiten in de natuur, maar dan met iets te lezen erbij. En daar hou ik van, want ik wil altijd overál wel iets te lezen bij. Mijn gezin houdt er ook van, en zo liepen we afgelopen paasmaandag de hele middag over het Selwerderhof. Een beetje te gniffelen om de gekke namen op de monumenten en verhalen te verzinnen, rondom de in steen gegraveerde teksten. (Bij sommige graven hoeft dat niet, die vertellen uit zichzelf al een hartverscheurend verhaal.) Ik weet eigenlijk niet of het raar is. In feite is een begraafplaats toch ook een soort openluchtmuseum? Ik zou het persoonlijk wel een leuk idee vinden, als er af en toe nog eens mensen langs mijn grafsteen zouden lopen, die mijn naam zouden spellen en uitrekenen hoe ou...