NOVY

Ik heet Yvon, hoewel sommige mensen me Novy noemen. Dat is mijn eigen schuld, want toen ik op een bepaald moment in een opwelling een blog begon en even snel een alias moest verzinnen, draaide ik uit gemakzucht mijn naam om. Me niet realiserend dat zo’n pseudoniem vervolgens een heel eigen leven zou gaan leiden en mijn identiteit mede zou gaan bepalen. Maar ik vind het prima, hoor. Novy of Yvon, het maakt me niets uit, ik luister naar allebei. En geschreven zie ik nauwelijks het verschil. Dus. Maar dan. De achternaam. Ik héb geen achternaam. Okee, ik ga momenteel door het leven als Mekkring. Maar dat is de naam van Henk. En die van de kinderen. Dat we allemaal hetzelfde heten is reuze handig, zeg ik altijd. (Maar ik weet eigenlijk niet precies waarvoor.) Ooit had ik natuurlijk wel een eigen achternaam. Om eerlijk te zijn; die staat nog steeds op mijn paspoort, maar dat laat ik uiteraard nooit aan iemand zien, behalve op Schiphol. Het is namelijk een vreselijke naam. ...

Er stond heel groot ISIS op de muur van de school geschreven. Met stoepkrijt. Ik schrok. En meteen daarna realiseerde ik me: Oja, er zit een Isis in groep 6. En toen zag ik ook het hartje naast haar naam. Er zitten hier heus geen ISIS sympathisanten op school, gekkie.  Bovendien heet ISIS tegenwoordig IS. Het blijft even gruwelijk wat ze doen, maar toch: fijn voor de Isissen op deze wereld. Want ik moet bekennen dat ik de laatste tijd een kleine steek van medelijden voelde als ik de moeder van Isis zag, op het plein. Zo heb ik het ook een tijd een beetje zielig gevonden voor mensen die Joran heetten. En als iemand zich voorstelt als Martijn, moet ik altijd eerst even door die pedoclub heen. (Zoals er, maar dat is van een wat andere orde, nog steeds als ik hoor dat iemand Tina heet, onwillekeurig door mijn hoofd schiet: ‘Was kosten die Kondome?’ ) Het is, als je erover nadenkt, best een riskante onderneming om je kind een naam te geven. Uiteraard: geen weldenkend ...