NOVY

Het leven is een aaneenschakeling van problemen die opgelost moeten worden. Net als in dat spelletje Highway, kent u dat nog? Het was een van de allereerste mini-computerspelletjes, uit het begin van de jaren 80. Een naïef spelletje, net een stapje geavanceerder dan Pong , waarbij je met een autootje een drietal verschillende obstakels – boomtakken, honden en wegwijzers (van die laatsten heb ik me altijd  afgevraagd wat die midden op de weg deden) – moest zien te ontwijken. De enige tools die je daartoe tot je beschikking had waren twee knopjes, waarmee je het autootje respectievelijk naar rechts en naar links kon laten springen. En dat deed je dan dus, maniakaal, want je had geen keus. Nou ja; je kon het natuurlijk ook niet doen, maar dan hield het op. Game over. Zo is het ook in het leven. Voortdurend ben je bezig met het ontwijken van obstakels en het oplossen van problemen. Om door te kunnen gaan. Doorgaan is het doel. Problemen oplossen, het middel. (Er zijn...

Ik vond een mailtje in mijn inbox met de mededeling dat mijn blog aangeprezen gaat worden in de Margriet More, vergezeld van de vraag of ik t.z.t. een exemplaar wil ontvangen en zo ja, op welk adres. Het tekstje dat erbij komt, bleek geschreven door iemand die mij behoorlijk goed begrepen heeft. Met juist geciteerde zinnen die ik zelf ook best grappig vond toen ik ze schreef. En als favoriet aangemerkte stukjes die ik zelf ook zou aanbevelen. Dus ik was wel even in mijn nopjes. (En voelde ook meteen weer de druk van te weinig bloggen de laatste tijd, maar dat terzijde.) Maar toen dacht ik vervolgens: de Margriet More? Wát is nou weer de Margriet More? Margriet dé Moor, die ken ik wel. Haha. Haha. Flauw. Natuurlijk, de Margriet, het tijdschrift ken ik heus ook. Nog altijd in één adem genoemd met de Libelle. Ze zaten vroeger samen in de leesportefeuille van de buurvrouw. Het waren truttige tijdschriften. Misschien dat ze tegenwoordig een stuk hipper zijn geworden, wie weet. I...

Ik was al eens eerder in Berlijn. Twee keer. De laatste keer was in 1989, een paar maanden voor de muur viel. Ik kende Berlijn dus nog niet zoals het tegenwoordig is, behalve uit verhalen. Ook Henk was nooit na 'die Wende' in Berlijn geweest. Het Berlijn dat wij wisten konden we dus niet aan de kinderen laten zien. Wat zouden we eigenlijk gaan doen? De Reichstag bekijken? De Brandenburger Tor? Checkpoint Charlie? De Kurfürstendamm? Nja..wellicht? We hadden niet echt een plan. Nou bleek het zomaar (nou ja, zomaar... ik heb een  deal met de kosmos , weet u wel?) heel erg mooi weer te zijn – om niet te zeggen warm – dus de eerste dag besloten we dat we eerst maar eens dat  Badeschiff  moesten bezoeken waarover ik had gelezen; een zwembad, gemaakt als kunstproject, drijvend in de rivier de Spree. Het bleek nog leuker dan ik dacht. Het zwembad is op het terrein van de  Arena , (een multifunctionele concert/feest/kunstlocatie), met een strand en een bar, mooi en ...