NOVY

Er is weer eens een tijdperk ten einde. Televisiegewijs (of eigenlijk dvd-gewijs) stond bij ons het afgelopen half jaar in het teken van Merlin , de vijf seizoenen tellende televisieserie van de BBC over de jonge jaren van Merlijn en Koning Arthur. Hoewel het officieel een jeugdserie (13 -15) is en niemand in ons gezin in die leeftijdscategorie valt, hebben we er enorm van genoten met z’n allen. Want wát een leuke (spannende, mooie, grappige) serie! KLIK!!! Vandaag zagen we de aller-allerlaatste aflevering. En nu zijn we collectief in een gat gevallen. *Huil* Ik moet het maar opbiechten, ik heb een guilty pleasure: ik ben gek op de Arthur-sage. Camelot, de Pendragons, Morgana, Guinevere, de ridders van de Ronde Tafel; Parcival, Gawain, Lancelot, paarden, magie.... Pure romantiek…zucht. Guilty. Haha. Ik was pas in de bibliotheek en daar hoorde ik een moeder tegen haar peuter (met snottebel) zeggen: ‘Nee, Lancelot, dat mag niet, Lancelot. Die boekjes moet je teru...

Aanstaande zondag gaan we naar de opening van de expositie Around the Corner is the Forest van kunstenaarsduo Oscar Venema en Sandra de Groot, oftewel Oscart & Chaos . Een bijzondere expositie voor ons, want Bo prijkt op een van de werken. (En zelfs op de uitnodiging! Nah.) Al eerder figureerde ze op een van hun schilderijen (dat op de Zomerexpo in het Haags Gemeentemuseum heeft gehangen - klik ) en de fotoshoot die hieraan vooraf ging had blijkbaar materiaal opgeleverd voor nóg een schilderij. De afgelopen weken kwamen er op Facebook voortdurend plaatjes voorbij van 'the making of'. En dat was best gek; steeds weer ons meisje in die vervreemdende pose op mijn computerscherm. Ik vind het prachtig. En dan heb ik het nog niet eens in het echt gezien! (Maar zondag, dus.)

Noem me naïef, maar tot een tijdje geleden dacht ik eigenlijk dat homohaat en homofobie dingen waren van vroeger. Iets van lang geleden, uit de tijd van Spetters . Sinds de jaren tachtig was het toch gewoon gewóón geworden? Iederéén was tegenwoordig toch homo? Een groot deel van mijn vriendenkring, de helft van de mensen op televisie, politici, noem maar op. Ik dacht eigenlijk ( ik zei het al: naïef ) dat het inmiddels algemeen geaccepteerd was, door de moderne mens. En dan toch in elk geval in Nederland! Inmiddels weet ik dat dat geenszins het geval is; homohaat is nog steeds enorm actueel en lijkt (maar dat kan dus ook mijn perceptie zijn) de laatste tijd zelfs meer en meer toe te nemen. Met name in de grote steden moet je tegenwoordig bang zijn om gearmd over straat te gaan met iemand van dezelfde sekse. Om het over die hele Poetin-toestanden nog maar niet eens  te hebben.  Maar goed, ik had dus blijkbaar een hele tijd niet verder gekeken dan mijn neus lang was. Zo...

Toen mijn loopbaan als moeder van schoolgaande kinderen begon, had ik altijd alles onder controle.  Ik was die moeder die altijd als eerste een tasje meegaf met een bordje en een bekertje en bestek, voor het paasontbijt. Een moeder die drie weken voor het schoolfeest al een outfitje had verzonnen voor haar kind, met accessoires en al. Zo’n moeder die maanden voor een verjaardag al begon na te denken over een leuke, originele, traktatie. Die eierdozen en wc-rollen spaarde, voor de knutselhoek. En deze dan ook nog eens daadwerkelijk meebracht naar school, van tijd tot tijd. Bovenal was ik zo’n moeder die altijd alles wist. En daar ook bekend om stond. Andere moeders en vaders belden mij op met vragen als: ‘Wat moeten ze ook alweer mee op schoolreisje? ‘Zijn de kinderen vrij tussen hemelvaart en het weekend?’ ‘Moeten ze regenlaarzen aan naar de schooltuintjes?' Want ik wist die dingen. Eigenlijk heel irritant, als ik het nu zo bekijk. Nja. Er is hoe dan ook zes jaar...