Het was een énige dag vandaag. Je zou kunnen zeggen: een echte Novy-dag. Zo’n dag waarop bijna alles mis gaat, maar die desondanks (of juist daardoor , dat weet ik nooit) uiterst vrolijk verloopt. Ik had begrepen dat de bramen rijp waren. En toen leek het me ineens een heel goed idee om gezellig samen te gaan bramen-plukken en daarna romantisch de oogst te verwerken tot taarten en potten vol met jam. Gezin was ervoor te porren, dus daar togen we vanmorgen de stad uit, richting de woeste wildernis met haar scherpe doornen en gevaarlijke inheemse beesten. Oma ging ook mee. Want dat zou gezellig zijn én handig; mijn moeder heeft namelijk zo’n dingetje met de natuur. Die weet welke bloemen wanneer bloeien en hoe je boontjes en andijvie verbouwt en waar de bramenstruiken staan enzo. Toen we wegreden herinnerde ik het me. ‘Oja, zei ik tegen Henk-achter-het-stuur, ‘zei jij niet laatst dat er allemaal rare lampjes gingen branden op het dashboard? Branden die nog steeds?’ ‘Mwa. Be...