Begin 2020 zat ik nog steeds gevangen in een onmogelijke en inmiddels onhoudbare situatie en wist ik nog steeds niet hoe ik eruit moest komen. En toen was er ineens corona. Plotseling stond alles stil. Het was alsof de wereld even op me wachtte, zodat ik weer kon bijbenen. Ineens was er ruimte en lucht – en tijd (want ik had als zzp’er van het ene op het andere moment geen werk meer). Het was mijn startschot. Ik begon keihard te rennen. Alle samengebalde energie van de voorgaande vier jaar kwam naar buiten. Ik ging als een speer: ik ritselde een nieuwe naam bij de koning, ik ramde de scheiding erdoor – met convenant en ouderschapsplan en alles – we verkochten ons huis en ik verhuisde naar een nieuwe fijne plek. En tijdens dit alles kreeg ik ook nog ineens hulp uit onverwachte hoek (blijkbaar moet je de kosmos eerst even zelf de weg wijzen..) Het is wel een beetje gek. Corona is een ramp, voor de hele wereld, voor de slachtoffers en hun families, voor mensen die langdurig ziek blijven,...