Ik ben bijna jarig en had wat nachtelijke gedachten over dat filmpje van Denk

Morgen ben ik jarig.

Een goed moment om even de balans op te maken.

Er is heel wat gebeurd de afgelopen vijf jaar, die ik voor het gemak maar even de periode 40-45 noem. (..)

Zo ben ik bijvoorbeeld vijftien jaar ouder geworden.

Reken maar mee: toen ik 40 werd was gewoon nog 28. Maar nu ik 45 word, ben ik toch echt wel  …tsja, 43 ofzo. Van binnen. (En ook van buiten; dat weet ik, omdat toen ik zei dat ik 40 werd mensen nog massaal in katzwijm vielen, en als ik nu zeg dat ik 45 word men gewoon een soort van ‘oja’ knikt.)

Zo gaan die dingen.

Je doet er niets aan.

En het is oké.

Maar toch, vijftien jaar ouder worden in vijf jaar tijd gaat je niet in de koude kleren zitten. Wat ik ineens een ontzettend rare uitdrukking vind (koude kleren?), maar omdat ik nu geen heb zin om te googlen, laat ik het er maar bij.  

Oh wacht, ik ging tóch googlen - het is sterker – en weet het nu: Volgens het Groot Uitdrukkingenwoordenboek wordt met de koude kleren de bovenkleding bedoeld. 'Als iets wist door te dringen door je koude kleren, drong het daarmee ook door tot je ondergoed.'

Aha.

Nou dat dus.

Wat overigens wel fijn is in dit kader is dat ik de trend meeheb. Ik surf als het ware op zo’n groene golf (u weet wel, dat hebben sommige steden: als je een groen stoplicht treft en je houdt een bepaalde snelheid aan, dan is het volgende stoplicht weer groen, en het volgende ook, etc.)

Want toen ik dertig werd, was dertig ineens het nieuwe twintig. En toen ik veertig werd, was net bekend dat veertig het nieuwe dertig was! Echt! En nu, vlak voor mijn verjaardag – het kán gewoon geen toeval zijn – bereikte mij het nieuws dat bóven de veertig het nieuwe sexy is!

Ik bedoel: wow: je zou bijna denken dat mijn generatie actief iets met deze berichtgeving van doen heeft!

Oh.

Dat is waarschijnlijk ook zo.

Maar ja: berichten die ons goed uitkomen, nemen we nou eenmaal graag ter harte.

En hiermee wil ik eigenlijk even een duit in het zakje doen van de ‘dont trust the media’-dinges, aangewakkerd door het filmpje van de nieuwe politieke partij Denk.

(Niet gezien? Klik)

Een moeilijk filmpje hoor, pff!

Ik vind het serieus heel akelig wat er met Sylvana Simons gebeurd is de laatste tijd, en ik geloof ook echt dat er racisme in de samenleving is die bestreden moet worden, maar oef... dit!

Ik bedoel, het is zo… dommig. Ergens.

Moeten we ons niet eerst wat dieper afvragen wat de media eigenlijk nog ís, vandaag de dag? Is de rol van de media, de waarde en betekenis, niet enorm veranderd, sinds het internet er is? 

Waren de media vroeger misschien nog  – zoals we dat graag zien althans – opniemakers en opinieveranderaars, maar zijn het tegenwoordig niet vooral opinievoeders?

‘Berichten die ons goed uitkomen, nemen we nou eenmaal graag ter harte.’

We kunnen tegenwoordig zoveel verschillende nieuwsberichten lezen (en reacties daarop en meningen daarover), dat het heel makkelijk is om precies die berichten en meningen eruit te pikken die ons goed uitkomen, die ons sterken in onze opvattingen. We lezen wat we willen lezen.

En de scheiding – zoals die blijkbaar in veel hoofden nog leeft – tussen de media (de zenders), en het volk (de ontvangers) die bestaat nauwelijks meer! Oftewel: die is in rap tempo aan het vervagen. Door de social media zijn wij zelf de media geworden. Op z'n minst een verlengstuk; als we al niet persoonlijk nieuws en opinie leveren (blogs, facebook, etc), dan verspreiden we het wel; we bepalen de waarde van het nieuws, door bepaalde berichten meer te delen dan andere berichten.

Wij zijn de media, en we drijven alles op de spits.

Naast nógal tenenkrommend is het filmpje vooral totaal nietszeggend. Vier mensen op een kruk die met hun vingertje waarschuwen dat de media niet objectief zijn.

Nee. Duh!

En dus?

Wat nu?

'Trap er niet in!'

Nee.

Maar waar precies niet in? En waar moeten we wel intrappen?

Nja.

Ik ga slapen.

Laat maar weten, of ik iets zinnigs heb gezegd.