NOVY

Het was een intense en bijzondere vakantie, van uitersten. Zo zaten we deels (een soort van illegaal, maar dat voert te ver om uit te leggen) in de meest luxe villa in de Algarve, met uitzicht op zee, een privézwembad en mooi betegelde badkamers, en trokken we deels op primitieve wijze half Portugal door waarbij we ons per trein, bus, boot en al liftend verplaatsten en  ’s morgens niet wisten waar we ’s avonds zouden slapen. Echt heel Interrail 1990. Maar dan met kinderen. Wat natuurlijk even een experimentje was, maar als zodanig geslaagd. En hoe! Volgend jaar wil ik drie maanden naar India. Ik heb stapels verhalen, maar laat ik me beperken tot het onbetwiste hoogtepunt van de vakantie: de beste vierentwintig uur die ik ooit op een strand heb doorgebracht. Door een samenloop van omstandigheden waren we uitgenodigd om met een vriendengroep uit Lissabon mee te gaan op hun jaarlijkse kampeeruitje op het schiereiland Tróia, rondom ‘ o concurso coelho .’ The rabbit conte...

Ik stoomde vandaag 50 vierkante meter behang af en ik wil dus nu het liefst gewoon een beetje voor dood op de bank hangen, maar ja: gisteravond vierden we een leuk hoogtepuntje, waar ik natuurlijk wel even iets over kwijt moet. We zagen Merlijn, ons jongetje, op het grote witte doek, in de film Reporter . En dat is raar hoor, kan ik zeggen. Om in zo’n zaal te zitten met een kleine vierhonderd andere mensen die allemaal naar jouw kind kijken. Die een rol speelt, natuurlijk, maar toch! Ik heb dan ook niet echt onbevangen naar de film kunnen kijken vrees ik. Maar wat een happening, alles. Het hele corps van de brandweer was aanwezig, in vol ornaat (inclusief vrouwen in galajurken waardoor ik me nogal underdressed voelde terwijl ik nog wel mijn nieuwe laarzen-met-hak aanhad.) Oma was er natuurlijk, en de buren, en een heleboel vrienden en bijna alle juffen van school! En toen werd er ook nog bekendgemaakt dat de film is geselecteerd voor het Filmfestival van Moskou! (Hoe zou...

Er is weer eens een tijdperk ten einde. Televisiegewijs (of eigenlijk dvd-gewijs) stond bij ons het afgelopen half jaar in het teken van Merlin , de vijf seizoenen tellende televisieserie van de BBC over de jonge jaren van Merlijn en Koning Arthur. Hoewel het officieel een jeugdserie (13 -15) is en niemand in ons gezin in die leeftijdscategorie valt, hebben we er enorm van genoten met z’n allen. Want wát een leuke (spannende, mooie, grappige) serie! KLIK!!! Vandaag zagen we de aller-allerlaatste aflevering. En nu zijn we collectief in een gat gevallen. *Huil* Ik moet het maar opbiechten, ik heb een guilty pleasure: ik ben gek op de Arthur-sage. Camelot, de Pendragons, Morgana, Guinevere, de ridders van de Ronde Tafel; Parcival, Gawain, Lancelot, paarden, magie.... Pure romantiek…zucht. Guilty. Haha. Ik was pas in de bibliotheek en daar hoorde ik een moeder tegen haar peuter (met snottebel) zeggen: ‘Nee, Lancelot, dat mag niet, Lancelot. Die boekjes moet je teru...

'Ik begrijp echt niets van voetbal,' zuchtte Merlijn. 'Dan roept iedereen de hele tijd 'hends! hends!' en dan denk ik: waar hébben ze het over.' 'Hands betekent handen,’ zei ik. Dat roepen ze als je met je handen aan de bal zit. Dat mag namelijk niet, bij voetbal.' 'Oh,' grijnsde hij, 'nou okee, misschien snap ik dat dan nog wel, maar al die andere dingen echt niet.' 'Zoals buitenspel? En wanneer het nou een corner is en wanneer een doelschop?' 'Klopt.' 'Het is allemaal niet zo heel ingewikkeld hoor,' zei ik. 'Ik wil het je wel uitleggen.' Maar dat hoefde niet. Het interesseert hem namelijk geen snars. Hij wil het helemaal niet snappen. Hij vindt het prima, om een beetje op het veld naar de vogeltjes te kijken terwijl zijn klasgenoten achter de bal aanrennen. Heeft ie van zijn vader. Die is ook al zo’n voetballiefhebber. Niemand van ons heeft eigenlijk iets met voetbal. Ik ook niet. Dat ik hier in ...

‘Hoe kán dat’ riep Bo uit, ‘mijn twee lievelingsliedjes staan op nummer 1 en 2 in de top veertig!’ (We hebben het hier over Scream and Shout en Year of Summer .) ‘Nouja, wat toevállig,’ zei ik. Maar zo toevallig vond ik het eigenlijk helemaal niet. Eerder logisch. En fijn, ook wel. Want als je elf bent en je lievelingsliedjes staan op nummer 1 en 2 van de top veertig, dan klopt alles. Dan is de hele wereld in balans. Waarmee ik niet wil zeggen dat voor Merlijn de wereld niet in balans is. Integendeel. Maar op een minder voor de hand liggende wijze. Onze zoon, onze Merlin in the middle , is een beetje een atypisch kind, namelijk. En nou hoor ik u denken: ‘Nee, Novy, jij bent lekker normaal!’ En ja, nee, goed, maar ik bedoel dus: zo atypisch dat ik hem niet kan volgen. Ik vind hem wel heel interessant. Dat wel. Zo luistert hij het liefst naar jazz. Hij draait Miles Davis, Oscar Peterson, Chet Baker, alle oude platen van Henk. Absurd! Dat heeft hij dus echt niet van mij. I...

We zaten in de auto, ik had Bo opgehaald van een feestje. Ze had een zakje snoep, waar ze verwoed in zat te graaien. ‘Mag ik er ook een?’ vroeg ik. ‘Nee,’ zei ze. ‘Nou dan niet hè,’ zei ik en keek weer voor me. Even later hoorde ik naast me een diepe zucht. 'Okee dan.' En ik kreeg een snoepje aangereikt. Een geel gummibeertje. Zo’n ieniemienie gummibeertje. Als je hem tussen duim en wijsvinger neemt en hard knijpt, is ie weg. Een babysnoepje. Het kleinste snoepje uit het zakje. ‘Nou, zei ik. 'Enórm bedankt hoor, Bo!’ Ze kan niet zo goed delen. Ze wil het wel, maar ze kan het niet. Ze doet het wel, maar het vergt een grote innerlijke strijd. Merlijn en Loïs daarentegen, die delen zonder problemen. En zo ontspon zich weer eens een Novyaanse theorie. Het komt allemaal neer op: Mama. Wat is het allerbelangrijkste in het leven van een baby? Mama.  (Mama, in de betekenis van: een liefdevol wezen dat voeding geeft. Een man kan ook heus een prima mama zij...

Bron: klik U weet het natuurlijk al , het is niet mijn favo-feest, dat Sinterklaasding. Maar vandaag sloeg echt alles! Bo moest vanmiddag optreden met haar circusgroep bij het Sinterklaasfeest van RO/EZ, ergens op het industrieterrein. Maar precies tegelijkertijd moest Merlijn voor Sinterklaas saxofoon spelen, op de muziekschool! En net terwijl ik aan het piekeren was over hoe ik een en ander straks moest gaan uitleggen aan kind nummer drie, stapte de Sint ook nog eens doodleuk háár balletles binnen. Nouja! Ik kan het allemaal maar nauwelijks handelen. De stress, mensen. Het gedoe! (Zo waren we gisteren toch bijna voor de tweede keer vergeten wat in die schoenen te doen! En er was nog wel zo mooi bij gezongen!)  De kinderen zelf hebben overigens nergens last van, die liggen lekker te slapen, als een Dieuwertje. En dit stomme grapje maakte ik eigenlijk alleen maar om een bruggetje te maken naar een ander stom grapje: Sanne Walvis de Vries. Ja, haha. Sanne Walvis ...

De echt oplettende lezer zou aan mijn blogfrequentie mijn menstruatiecyclus kunnen aflezen. Schrijf ik: - regelmatig wat gezellige logjes: opbouw oestrogeen - veel (3, 4 logjes per week): ovulatie en toename progesteron - woestige, wrange of dramatische logjes: PMS - een week lang niets: ongesteld. Goed. Inmiddels borrelt het weer. Ik wil over vanalles tegelijk schrijven. Over Obama, die goddank won van die enge Romney (hoewel ik eigenlijk niet weet wat ik daar verder over zou kunnen schrijven want ik heb natuurlijk helemaal geen verstand van politiek) en over Tim Ribberink – u weet wel, de jongen van die rouwadvertentie . Ik vind daar een heleboel van namelijk. Maar omdat zowel pesten als zelfmoord nogal sterke gevoelens bij me boven brengt en ik niet weet hoe ik erover moet schrijven zonder superpersoonlijk te worden – en das persoonlijker dan wat ik met dit weblog voor ogen heb – zou ik alleen maar wat wouwelen over de verschrikkelijke opmaak van de advertentie ( die foto! D...

Ik ben de laatste tijd een beetje fan van die analoge life hacks, u weet wel, de onconventionele toepassingen van simpele hulpmiddelen om alledaagse probleempjes op te lossen. Die zwerven zo wat over facebook. Heel geestig. Ik roep steeds enthousiast uit: 'Nah. Wat hándig! Je moet er maar opkomen!' En verder moet ik vooral lachen om de morsigheid van de foto’s. Het is niet zo dat ik de tips opvolg, hoor. Er zitten geen opengeknipte wc-rollen om mijn pakpapier en ik heb geen schoenenzak aan de binnenkant van de kastdeur gehangen voor de schoonmaakmiddelen. Maar dat het kán hè? En als ik ooit nog eens een emmer moet vullen die niet onder de kraan past dan weet ik hoe het moet. Ha! Merlijn bewees gisteren dat hij ook een ware life hacker is. Hij bedacht een reserverollenhouder voor in de wc, boven. Die hadden we daar namelijk niet. Tadaa: (En nu voel ik onmiddellijk de aandrang om te vertellen dat het in ons benedentoilet wél gezellig is, met schilderijen...

Negen is hij. Onze stoere saxofonist, die vandaag zijn eerste voorstelling gaf op de muziekschool. Om vijf uur; op hetzelfde tijdstip als waarop het eerste schoolfeest van Loïs begon. Gelukkig heeft Loïs een grote zus, die haar het eerste uur wilde chaperonneren op het feest, terwijl Henk en ik het optreden van ons jarige jongetje bijwoonden. De straatmuzikant in de voorstelling (Ondertussen: hamster op Beestenfeest) Ik las net nog even terug, het verhaal over zijn geboorte, dat ik vorig jaar op zijn verjaardag schreef. Pff, zitten we er nu toch een stuk relaxter bij. (Het was trouwens wel een stuk warmer, negen jaar geleden)

Het valt me op dat ik bijna nooit ergens op terugkom op dit blog. Dan gooi ik weer eens iets de wereld in en dat blijft dan vervolgens zo’n beetje hangen in het luchtledige. Dus. Tijd voor enkele updates. Eerst maar de Avondvierdaagse: Ook de laatste avond hebben we gered. En als beloning waren er bloemen en medailles. (En nee, niks meer over kroketten, misschien dat u dat geruststelt.) Ziet u die pleister op die arm, op die laatste foto? Op de andere arm zit er ook een.  Merlijn kreeg die dag namelijk de ‘cola- en sinasprik’.  Ja, ik heb een nieuw woordje geleerd. De cola- en sinasprik; bijna alle kinderen die dit jaar negen (zijn ge)worden hadden het erover.  (Ik begrijp het nog niet helemaal, geloof ik. Is dan die ene prik de sinasprik en de andere – de pijnlijkste – de colaprik? Omdat cola harder prikt? Ofzo? Ik heb ijverig rondgevraagd maar niemand kon me hier duidelijkheid over verschaffen. Niet belangrijk, schijnbaar.) Ik kan me trouwens niet herinner...

Bo, die zoals u misschien weet jarig was op 1 januari, had nog steeds geen kinderfeestje gevierd. En nu denkt u natuurlijk dat dit terug te voeren is op de laksheid van haar ouders, maar nee, neenee , onze lieftallige dochter kon maar niet beslissen wat ze wilde doen op haar feestje. Al onze ideeën werden van tafel geveegd. Ze wilde namelijk iets bijzonders . Zoals kamperen op 2100 meter hoogte tegen een bergwand van de Himalaya. Op safari. Een ballonvlucht over het IJsselmeer. Het was er op neer gekomen dat wij zeiden: ‘Goed. Jij komt met een uitvoerbaar plan, dan praten we verder. En zo waren er inmiddels drie en een halve maand verstreken. Een vriendje van Bo, dat jarig was op vrijdag de dertiende j.l, pakte het heel anders aan en plande zijn feestje meteen op de dag zelf. Een slaapfeestje, met zo’n beetje dezelfde kinderen als Bo zou hebben uitgenodigd. ‘Weet je wat,’ riep ik enthousiast tegen de moeder van het vriendje, ‘we maken er een joint venture van! Dan kom ik gewoon b...

Stokken en stenen, hoofdluis, kapotte fietssloten, alles wordt ons huis binnengesleept door onze zoon. Zal een jongensdingetje zijn. Soms zitten er vreemde voorwerpen bij. Vandaag kwam hij de school uit, rende over het plein naar me toe en riep: ‘Mam, kijk eens wat ik heb gekregen van D!’ En hij liet me een reageerbuisje zien. Met een oranje dopje. En onderin wat doorzichtig spul . Hm. ‘Wat ís het?’ vroeg ik geïnteresseerd en wisselde een betekenisvolle blik uit met een medemoeder die naast me stond. ‘Het is een soort gas, dat eigenlijk hele sterke lijm is,’ antwoordde Merlijn. Ik bestudeerde het buisje zo eens wat, schudde ermee, hield het tegen het licht, en moest geheel onwillekeurig denken aan dat stomme mopje van vroeger: Wat is de sterkste lijm ter wereld? Antwoord: Sperma. Want heb je wel eens geprobeerd om een baby uit elkaar te trekken? Hm. ‘Oh, kijk, daar is D,’ riep Merlijn, ‘kom mee, mam, dan kunnen we nog even vragen wat het precies is!’ ‘Nee, zei ik, ‘nee, ...

Wat zijn we toch een topgezin hè. ;) Dat schrijft hier maar boeken , figureert in tijdschriften, en rent de 4 mijl in 39 en een halve minuut. (Met plaspauze.)

Vandaag vierden wij het verjaardagsfeestje van Merlijn, die op 12 juli jarig was. Toen was het hartje zomer; vandaag - 1 oktober - was het gek genoeg warmer. We gingen naar het zeeaquarium in Delfzijl, maar omdat dat eigenlijk best wel heel erg dodelijk saai was, stonden we na drie kwartier weer buiten en gingen zwemmen in de Eems. Waar we (Henk en ik bewust, de kinderen waarschijnlijk onbewust) afscheid namen van de zomer. Moeilijk om foto's van een kinderfeestje te laten zien, maar hier een paar redelijk anonieme sfeerplaatjes: Nouja, okee, en eentje dan van mevrouw stekelrog, met haar leuke gezichtje.

Omdat het nog niet echt zo lijkt te lukken met het oppakken van het gewone leven*, dacht ik ik grijp even terug naar de week vóór Vlieland. And than take it from there. Haha, wat natuurlijk gewoon een bullshitverhaal is als excuus om nog even wat foto's te laten zien die ik had laten liggen: Bo in de tweedehandswinkel, de grootste verkleedkist van de wereld. (De laarzen hebben we maar gekocht.) Loïs slaagt voor haar ogentest op het consultatiebureau. Merlijn op Noorderzon. Een bijzondere foto en wel hierom: Dit is het eerste jaar dat hij groot genoeg is om erbij te kunnen. En hij heeft inderdaad een beetje een ranzige broek aan, ja. *Al mijn hoop is nu gevestigd op morgen. Wellicht helpt het om de week gewoon op maandag te beginnen.

En dan wilde u natuurlijk nog heel graag weten wat we Merlijn - naast skates en de laatste dvd van Harry Potter - gaven voor zijn verjaardag. We namen hem mee naar Alaska . Vanmiddag. De meisjes hadden we in de tussentijd in het paradijs gedumpt en konden we een paar uur later weer ophalen als een stel schmutzige plattelandskinderen. Goed geregeld, lijkt me. Oja: en thuisgekomen, vanavond, waren we net op tijd om een prachtige onweersbui aan te zien komen. Misschien nog wel het allermooiste vandaag: deze blik van Loïs. Van verwondering en respect. Tien seconden nadat ik de foto nam barste de bui los en moesten we naar de voordeur rennen.