Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit augustus, 2014 tonen

Heeft u alles kunnen vinden?

Het was zo’n tweeëneenhalf jaar geleden dat het kassameisje van de Etos ineens aan mij vroeg toen ik wilde afrekenen: ‘Heeft u alles kunnen vinden?’ Ik gok dat ik toen iets heb geantwoord als: ‘Ja hoor.’ En misschien dacht ik: goh, wat vriendelijk. Maar heel gek: de daaropvolgende keren dat ik bij de Etos was, gebeurde het opnieuw. Verschillende caissières, hetzelfde zinnetje. Ik besefte: dat moeten ze tegenwoordig zeggen, van de marketingafdeling. Omdat ik me van dit soort dingen altijd wat ongemakkelijk ga voelen – ik weet niet precies waarom, ik denk dat het een vorm van plaatsvervangende schaamte is – probeerde ik het voor mezelf maar een beetje leuk te maken, door er telkens anders op te reageren. Om de kassameisjes een beetje te 'fucken'. Door verwarring te zaaien. (Ik schep een verontrustend genoegen in verwarring zaaien.) ‘Heeft u alles kunnen vinden?’ ‘Ja, álles.’ (Met een knikje naar het eenzame doosje paracetamol voor me op de toonbank.) ‘Heeft u...

Een naheffingsaanslag

We hadden een bekeuring, vorige week. Heel klassiek: er zat een bon onder de ruitenwisser van de auto.  Gewoon voor ons eigen huis. We wonen in een betaald-parkeren wijk en daarom hebben we een parkeervergunning: een kaartje van de gemeente, waar we een jaarlijks bedrag voor betalen en dat tegen de voorruit van de auto zit geplakt, zodat het goed te zien is voor een eventuele parkeerwachter. Nou wil de situatie, dat náást onze parkeervergunning nóg een kaartje zit. Een zogenaamde bezoekerspas. Dat is een tweede kaartje, waarmee je 16 uur per week gratis je visite een parkeerplek mag aanbieden in de buurt. Je kunt de kaart aan- en afmelden per telefoon of internet. Het betreft hier overigens niet onze eigen bezoekerspas ( logisch ook, want je bent eigenlijk zelden bij jezelf op visite ), maar die van (de parkeerzone van) mijn moeder. Die blijft vaak achter in onze auto, omdat wij eigenlijk de enigen zijn die er gebruik van maken. Inducerend: wat is er gebeurd? De parkeerwa...

Schoolspullen kopen

Misschien had ik nattigheid moeten voelen toen ik het berichtje las van een vriendin wier dochter ook over twee weken aan de middelbare school begint. ( 'Vanmiddag schoolspullen gekocht met Vera. Totaal kapot nu.') Maar ik was naïef en dacht: hoeveel gedoe zou het nou helemaal zijn? Zo'n paar van die dingetjes kopen? Gewoon even het lijstje dat we van de school hebben gekregen afwerken? 'Het mag zeker niet bij de Action hè?' informeerde ik nog even voor de zekerheid. Nee, het mocht niet bij de Action. We moesten naar de V&D. Naar de schoolcampus. Natuurlijk. Wat een crime. Ik had weer eens iets danig onderschat, zo bleek. 'Zoek jij even een etui en een paar leuke mappen uit, dan doe ik de saaie dingen wel,' begon ik voortvarend en griste nonchalant een geodriehoek uit een rek. Wat ook meteen het enige item van de lijst was dat ik op die manier nonchalant kon grissen. Daarna werd het al lastig: zou ik het 3h potlood nemen met de rode a...

I won the cool kids lottery

Het was een intense en bijzondere vakantie, van uitersten. Zo zaten we deels (een soort van illegaal, maar dat voert te ver om uit te leggen) in de meest luxe villa in de Algarve, met uitzicht op zee, een privézwembad en mooi betegelde badkamers, en trokken we deels op primitieve wijze half Portugal door waarbij we ons per trein, bus, boot en al liftend verplaatsten en  ’s morgens niet wisten waar we ’s avonds zouden slapen. Echt heel Interrail 1990. Maar dan met kinderen. Wat natuurlijk even een experimentje was, maar als zodanig geslaagd. En hoe! Volgend jaar wil ik drie maanden naar India. Ik heb stapels verhalen, maar laat ik me beperken tot het onbetwiste hoogtepunt van de vakantie: de beste vierentwintig uur die ik ooit op een strand heb doorgebracht. Door een samenloop van omstandigheden waren we uitgenodigd om met een vriendengroep uit Lissabon mee te gaan op hun jaarlijkse kampeeruitje op het schiereiland Tróia, rondom ‘ o concurso coelho .’ The rabbit conte...