NOVY

Er stond heel groot ISIS op de muur van de school geschreven. Met stoepkrijt. Ik schrok. En meteen daarna realiseerde ik me: Oja, er zit een Isis in groep 6. En toen zag ik ook het hartje naast haar naam. Er zitten hier heus geen ISIS sympathisanten op school, gekkie.  Bovendien heet ISIS tegenwoordig IS. Het blijft even gruwelijk wat ze doen, maar toch: fijn voor de Isissen op deze wereld. Want ik moet bekennen dat ik de laatste tijd een kleine steek van medelijden voelde als ik de moeder van Isis zag, op het plein. Zo heb ik het ook een tijd een beetje zielig gevonden voor mensen die Joran heetten. En als iemand zich voorstelt als Martijn, moet ik altijd eerst even door die pedoclub heen. (Zoals er, maar dat is van een wat andere orde, nog steeds als ik hoor dat iemand Tina heet, onwillekeurig door mijn hoofd schiet: ‘Was kosten die Kondome?’ ) Het is, als je erover nadenkt, best een riskante onderneming om je kind een naam te geven. Uiteraard: geen weldenkend...

Misschien had ik nattigheid moeten voelen toen ik het berichtje las van een vriendin wier dochter ook over twee weken aan de middelbare school begint. ( 'Vanmiddag schoolspullen gekocht met Vera. Totaal kapot nu.') Maar ik was naïef en dacht: hoeveel gedoe zou het nou helemaal zijn? Zo'n paar van die dingetjes kopen? Gewoon even het lijstje dat we van de school hebben gekregen afwerken? 'Het mag zeker niet bij de Action hè?' informeerde ik nog even voor de zekerheid. Nee, het mocht niet bij de Action. We moesten naar de V&D. Naar de schoolcampus. Natuurlijk. Wat een crime. Ik had weer eens iets danig onderschat, zo bleek. 'Zoek jij even een etui en een paar leuke mappen uit, dan doe ik de saaie dingen wel,' begon ik voortvarend en griste nonchalant een geodriehoek uit een rek. Wat ook meteen het enige item van de lijst was dat ik op die manier nonchalant kon grissen. Daarna werd het al lastig: zou ik het 3h potlood nemen met de rode a...

Ik zal het maar opbiechten, ik was nooit de vrolijkste mensch op aarde. (Wel altijd lollig, want ik heb gelukkig humor; zij het dan weer niet van de lichtste soort.) Mijn beeld van de mensheid is nogal pessimistisch. Ik kan daar allerlei redenen voor verzinnen, maar laten we het maar houden op mijn karakter. Over kinderen krijgen had ik nooit serieus nagedacht. Niet dat ik ze perse niet wilde, maar ik zag het gewoon niet echt als iets voor mij. En daarnaast vroeg ik me ook wel eens af of het eigenlijk wel een goed idee was, om kinderen op deze 'verdorven wereld' te zetten. Maar op een bepaald moment, vlak voor mijn dertigste verjaardag, was ik plotseling en onverwacht zwanger. En alles veranderde. Alles. Met name mijn wereldbeeld; ik zag ineens alles zonnig. Lelijke wereld? Nee, man, práchtig! Die baby in mijn buik maakte alles mooi. Mijn gedachten veranderden van: Is het nog wel verantwoord om een kind op deze aarde te zetten?  in: Voortplanten, dat is nou eenmaal ...

Ik betrap me erop dat ik de ontwikkeling van de mensheid meestal als een vaststaand gegeven zie. Dat ik denk dat waar we nu staan, een logisch gevolg is van de evolutie. Men neme een oerknal, een aarde, een kosmos en er ontstaat leven: planten, dieren en mensen. Steeds meer mensen. Ze ontwikkelen zich volgens een bepaald patroon met als resultaat: het nu.  We gingen (grofweg) van de bronstijd via de middeleeuwen, de renaissance en de industriële revolutie, naar de huidige tijd: de gecomputeriseerde netwerksamenleving. Onvermijdelijk. Maar is dat eigenlijk niet een naïeve redenatie?  Omdat het nou eenmaal zo gegaan is, had het niet anders kunnen gaan. Ligt het lot van de wereld vast? Of hadden we misschien, als iemand op een bepaald moment een ander plannetje had bedacht, in een heel andere wereld geleefd? Wat is ontwikkeling? Mensen bedenken iets. En als het iets goeds is (in de zin van ‘handig’; we hebben er iets aan) dan raakt het geïntegreerd in het leven en...

Nog even over dat koningslied. Daar is iedereen natuurlijk al lang weer klaar mee, maar ik mag nog, want ik was er niet, ik was op Hawaii and missed out on all the fun . Nouja, grotendeels dan. Want ik heb natuurlijk wel even iets voorbij zien komen op Twitter. U moet zich dat als volgt voorstellen: terwijl boven mij, aan het plafond, zachtjes de ventilator zoefde en vanaf de vensterbank de gecko’s naar me schreeuwden, lag ik schaars gekleed te gieren van het lachen op mijn bed. Ik lachte zo hard dat mijn zus en zwager ineens in de deuropening stonden. ‘What’s going on?’ 'Well,' hikte ik. ‘ You know that we’re going to have a King in Holland and in a few days he wil be eh… inaugurated, and now they’ve made a King-song and it was released today, but it appears to be such a horrible song, with all stupid lyrics and stuff and now Twitter’s going wild! Nico Dijkshoorn suggests a mild stoning of people who had anything to do with it and Sylvia Witteman launched a petition to...

'Ik begrijp echt niets van voetbal,' zuchtte Merlijn. 'Dan roept iedereen de hele tijd 'hends! hends!' en dan denk ik: waar hébben ze het over.' 'Hands betekent handen,’ zei ik. Dat roepen ze als je met je handen aan de bal zit. Dat mag namelijk niet, bij voetbal.' 'Oh,' grijnsde hij, 'nou okee, misschien snap ik dat dan nog wel, maar al die andere dingen echt niet.' 'Zoals buitenspel? En wanneer het nou een corner is en wanneer een doelschop?' 'Klopt.' 'Het is allemaal niet zo heel ingewikkeld hoor,' zei ik. 'Ik wil het je wel uitleggen.' Maar dat hoefde niet. Het interesseert hem namelijk geen snars. Hij wil het helemaal niet snappen. Hij vindt het prima, om een beetje op het veld naar de vogeltjes te kijken terwijl zijn klasgenoten achter de bal aanrennen. Heeft ie van zijn vader. Die is ook al zo’n voetballiefhebber. Niemand van ons heeft eigenlijk iets met voetbal. Ik ook niet. Dat ik hier in ...

Ja. JA! Ik weet het wel. Ik moet bloggen. Dat wil ik ook, maar ik heb geen tijd! Ik werk me het apelazarus, ben me drie slagen in de rondte aan het schrijven voor anderen en dat is echt heel erg hartstikke leuk , maar ik heb zélf ook van alles te melden; ik weet alleen dus niet in welk achterlijk nachtelijk uur ik dat zou moeten doen. Nouja, ik ben er nu , dus snel dan even. Over wat ik vanmiddag deed. Er was gedoe in de klas van Bo. Een ruzie tussen twee meisjes, die door geroddel en bemoeienis in een whatsapp-groepje enorm uit de hand was gelopen. De ouders van de groepsleden waren gevraagd om naar school te komen. Ik moest ook. Van bovenstaande zinnen springt dit het meest in het oog: dat mijn kind in whatsapp-groepjes zit. Het is absurd: een kind in groep 7 met een smartphone. Ik vind het beláchelijk. En tegelijkertijd sta ik het toe. ‘Iedereen in mijn klas heeft dat, mam.’ En ze heeft nog gelijk ook. Nouja, niet iedereen, maar toch: de meesten. Ik sta het toe...

Ik ben niet opgevoed met het idee dat er een God is. Wel ben ik groot geworden in de overtuiging van het bestaan van Ze. U weet wel: Ze. Van: Ze zullen wel weten wat Ze doen. Als de nood aan de man kwam, dan zouden Ze er wel voor zorgen dat het weer goed kwam. Ze zouden ons beschermen. Als ik ziek zou worden of een ongeluk kreeg, zouden Ze me naar het ziekenhuis brengen en daar zouden Ze me weer beter maken. Ze hadden het beste met ons voor. Je kon van Ze op aan. En Ze zouden heus niet liegen. Als Ze zeiden, in de televisiereclame, dat een theelepeltje Dreft genoeg was voor de hele vaat, dan was dat zo. Er zouden ook heus geen spullen te koop zijn in de supermarkt die ongezond voor je waren; dat zouden Ze niet toestaan. (Zo slecht zou alcohol dus ook wel niet zijn: dan zouden Ze het toch niet máken? Duh.) Wie Ze precies waren, dat heb ik me eigenlijk nooit zo duidelijk afgevraagd. Ze wa...

We zaten in de auto, ik had Bo opgehaald van een feestje. Ze had een zakje snoep, waar ze verwoed in zat te graaien. ‘Mag ik er ook een?’ vroeg ik. ‘Nee,’ zei ze. ‘Nou dan niet hè,’ zei ik en keek weer voor me. Even later hoorde ik naast me een diepe zucht. 'Okee dan.' En ik kreeg een snoepje aangereikt. Een geel gummibeertje. Zo’n ieniemienie gummibeertje. Als je hem tussen duim en wijsvinger neemt en hard knijpt, is ie weg. Een babysnoepje. Het kleinste snoepje uit het zakje. ‘Nou, zei ik. 'Enórm bedankt hoor, Bo!’ Ze kan niet zo goed delen. Ze wil het wel, maar ze kan het niet. Ze doet het wel, maar het vergt een grote innerlijke strijd. Merlijn en Loïs daarentegen, die delen zonder problemen. En zo ontspon zich weer eens een Novyaanse theorie. Het komt allemaal neer op: Mama. Wat is het allerbelangrijkste in het leven van een baby? Mama.  (Mama, in de betekenis van: een liefdevol wezen dat voeding geeft. Een man kan ook heus een prima mama zij...

Even hoor. Ik las net nog een keer mijn eigen logje, van gisteren. En ineens viel het me op. Ik schreef wel drie keer ‘haha’. Blijkbaar vind ik dat nodig. Het is nog erger; het liefst zou ik zelfs smileys gebruiken. Gelukkig weet ik niet hoe dat moet in Blogger want anders zou dit weblog eruitzien als de gemiddelde hyveskrabbel van mijn dochter. Het moest maar eens afgelopen zijn. Met dat haha. Want het is waarlijk toch een zwaktebod, zo’n regieaanwijzing. Zo zat ik wat voor me uit te peinzen, daarbij de volgende literaire hiërarchie hanterend: Boodschappenbriefje – sms – blog – column – literatuur Ja, nee, nou niet meteen allemaal door elkaar gaan roepen, het is geen indeling naar kwaliteit (misschien schrijft u wel zeer hoogstaand literaire smsjes) maar een indeling naar ‘noodzaak van esthetiek.’ Of, omgekeerd, een indeling naar ‘geaccepteerdheid van haha.’ Volgt u me nog? Ik leg het uit. Kijk, het staat misschien een beetje raar, ‘haha’ op een boodschappenbriefje,...

Ik spendeerde wat me-time in de sauna, die ineens was uitgebreid met 65.000 drijvende balletjes in het zwembad, waarmee ik me zoals u snapt enorm heb vermaakt en die – klik - ook gebruikt kunnen worden voor moeilijke sommetjes. Ik las het boek van Nico Dijkshoorn en vond het mooi, vooral de eerste helft. Ik marktplaatste nog wat door. (Ik heb nu alleen nog een wasdroger . Wie biedt?) Ik deed mijn belastingaangifte, voor het eerst als ondernemer. Zonder boekhoudmannetje, gewoon zelf. Eigenwijs. Maar ja: ‘ Anything you can do I can do better ,’ zong mijn vader altijd, ‘ I can do anything better than you .’ En ik vrees dat ik een vleugje van dat gen heb meegekregen. Ik stoeide me zelfverzekerd door de activa en passiva, de winst- en verliesrekening en de afschrijvingen heen, zonder enige kennis van zaken maar met een degelijke dosis gezond verstand. Zo. En kom nu maar door met die teruggaaf, belastingdienst! Nog even over dat me-time. Dat zeg je natuurlijk niet. Me-time, bah....

Er is een boek verschenen met de titel: God bestaat niet en Jezus is zijn zoon. Een titel die mij zeer aanspreekt, als overtuigd atheïst, en die ik aldus onmiddellijk op mijn verlanglijstje voor Sinterklaas heb gezet. Ik ben niet gelovig opgevoed. Integendeel: mijn moeder heeft in haar jeugd zo’n enorme aversie tegen het (gereformeerde) geloof ontwikkeld, door de manier waarop dat werd bedreven door haar moeder - mijn oma – die voortdurend met hel en verdoemenis dreigde, dat ze daar wellicht een beetje in doorgeslagen is. Alles wat maar enigszins naar de bijbel rook, of naar religie in het algemeen, werd met hoongelach bejegend. We keken niet naar de NCRV, ik mocht niet meedoen met de godsdienstles die af en toe op school werd gegeven en ik moest het bijvoorbeeld niet in mijn hoofd halen om thuis vertellen dat er bij een vriendinnetje aan tafel werd gebeden , dan had ik daar misschien nooit meer mogen logeren. Tsja. Niet zo gek als iets meer trauma dan troost heeft gebracht. In tegenst...

Ja en toen waren we dus weer thuis. Al een tijdje hoor. Al drie dagen. Drie hele dagen waarin ik mijn blog niet heb aangeraakt. Want weet u? Ik weet het even niet zo goed. Probeerde ik de eerste week van de vakantie nog krampachtig alle leuke, lollige en logwaardige (de drie ellen van het bloggen, u kent ze wel) dingen te onthouden - zoals daar bijvoorbeeld was het hilarische verhaal over het helikoptermeisje – de tweede en derde week was ik voornamelijk bezig mezelf af te vragen wat ik nou eigenlijk aan het doen was met mijn leven. Pff, al dat geblog. Waartoe, waarheen, waarvoor? En hoeveel tijd daar wel niet in gaat zitten! Waarom doe ik niet iets wezenlijks? Waarom schrijf ik niet een boek? Vooropgesteld natuurlijk dat ik helemaal niet weet of ik dat wel kan, een boek schrijven; een heel boek, met een begin en een eind en een spanningsboog, met letters en zinnen en samenhang daartussen, een boek met een verhaal dat de lezer meesleept en doet lachen en laat huilen....Nee,...

En dat je dan ineens een glimp opvangt van hoe zo’n kinderbrein werkt. Terwijl we dus aan het kanoën waren door de gracht, kwamen we langs ons vorige huis. Bo herinnert zich nog goed dat we daar woonden, Merlijn eigenlijk niet meer zo; hij was net drie toen we verhuisden. Ik wees het hem aan. ‘Kijk, Loïs, hier hebben we gewoond’, zei Merlijn tegen zijn zusje. ’Toen was jij er nog niet, toen zat jij nog in mama’s buik.’ ‘Nou,’ zei ik, ‘eigenlijk zat ze toen nog lang niet in mijn buik.’ Waarop Merlijn me blanco aankeek en zich hardop afvroeg: ‘Maar. Wáár was ze dán?’ Leuk hè: voordat Loïs ter wereld kwam zat ze in mijn buik. Like since forever . Of in elk geval sinds hijzelf werd geboren (ik weet niet hoe hij dat precies gedacht had). Hij ervaart het hoe dan ook als onvermijdelijk en volkomen logisch dat Loïs bestaat. En altijd al bij ons hoort. Net als wij dat ook doen, feitelijk.

Ik was het eigenlijk een tijdje vergeten, maar door haar realiseerde ik het me weer: ik ben goed in het oplossen van raadsels. Ook met de gemiddelde zaterdagkrantcryptogram, IQ testen en broodje-zeemeeuwverhalen* kan ik heel aardig uit de voeten. Gezegend met een verknipte geest creatief brein denk ik makkelijk ‘out of the box’. En ik ontrafel graag andermans hersenspinselen. Ik ben overigens bedreven in meer dingen, hoor, zo kan ik bijvoorbeeld ook heel goed fileparkeren en pannenkoeken bakken en kan ik zonder mijn handen te gebruiken in de lotushouding gaan zitten. Oh. U denkt nu toch niet dat ik mezelf hier een beetje de hemel zit in te prijzen? Want dat is niet de bedoeling; zo’n hoge dunk heb ik helemaal niet van mezelf. En ik mag dan misschien goed zijn in het maken van IQ-testen, al te slim ben ik niet. Als ik slim was geweest had ik nu wel een goeie baan gehad. Een carrière. En een rijke man. Het pathetische hierbij is dat ik nog steeds denk dat dat allemaal nog wel kan. Ik b...

Het is hommeles hier in huize Novy. Nou is dat niet iets waarmee ik u normalerwijze zou lastigvallen, maar het discussiepunt (haha, eufemisme) in kwestie betreft een onderwerp waarover ik graag de mening wil peilen van met name het opvoedend deel van mijn lezers. Het is kermis hier in Groningen. Meikermis. Nou zijn er, om het kader even te schetsen, weinig dingen waar ik slechter tegen kan dan kermis (of het moet al Centerparcs zijn). Ik heb sinds een paar jaar dan ook een kermisverbod - ik verpest de sfeer slechts - dus als het kermis is gaat Henk alleen met de kinderen. Met Merlijn, moet ik tegenwoordig zeggen, want Bo mag ik inmiddels in mijn kamp scharen. Vanmiddag gingen ze dus. Naar de kermis. Waar Merlijn twee pistolen won. Het ene exemplaar heeft van die pijltjes met zuignapjes die blijven plakken op het raam en nouja, met enige fantasie kan ik daar nog wel de lol van inzien, maar het andere ding stuit me dus vreselijk tegen de borst. Dat is zo’n vervaarlijk uitziend geval met...

Het houdt de gemoederen hier nog flink bezig. En wat me de laatst dagen heel erg is opgevallen, is dat (mijn) kinderen er vanuit een andere invalshoek naar kijken. Vanuit het kinderperspectief. Logisch natuurlijk, maar ik had me het gek genoeg niet gerealiseerd. ‘Denk je dat ze nu nog steeds huilen?’ vroeg Bo gistermiddag, doelend op de vier kinderen die verweesd zijn achtergebleven. ‘En wie maakt er nou vanavond eten voor ze?’ In het nu. Zoals kinderen leven. Ze loopt er intussen maar behoorlijk mee te worstelen. Ze heeft al drie brieven geprobeerd te schrijven aan het jongetje dat ze kent, maar vond het telkens niet goed genoeg. In een van de laatste briefjes stond de zin: ‘Ik hoop dat je gauw weer op school bent en ik hoop dat jullie papa snel uit de gevangenis komt.’ Dat raakte me nogal. Wij volwassenen zijn toch (denk ik? Ik wel) eerder geneigd te denken: welke reden er ook toe heeft geleid en alle eventuele verzachtende omstandigheden ten spijt, die man heeft zijn vrouw doodgest...

1. 'Onze' stacaravan. Briljant in al zijn 'eightieness'. En van alle gemakken voorzien natuurlijk. 2. Daar rechts achterin, in die hangmat, daar lig ik. U ziet alleen een paar benen met zwarte slippers, maar dat ben ik dus. Ik schommel lichtjes en lees een boek. 3. Onder de hangmat zit Loïs, daar nog maar net een jaar oud, in haar romper op de grond, ultiem gelukkig takjes en torretjes te eten. 4. De slingers hangen er vanwege de zesde verjaardag van Merlijn. 5. De wandelwagen diende voornamelijk als pakezel. Om dingen mee van boven naar beneden te vervoeren en weer terug. (Wat ik misschien even moet uitleggen, want u denkt nu: boven? Beneden? Goed. De camping in kwestie bestaat uit een 'boven' en een 'beneden'. De eigenlijke camping, daar waar de tenten en caravans zijn en de sanitaire voorzieningen, is boven. Beneden is de bar, het zwembad en het meertje. Beneden woon je, met andere woorden, en boven slaap je. Eigenlijk net als in de meeste huizen.) 6...

Wellicht is het u niet eens opgevallen, maar ik heb al zes dagen niet geblogd . Na meester Frans hield het op. Stilte. Ik had gewoon geen inspiratie. Dat kan hè. Het overkomt de beste. Ja. Okee, dat was het niet. Ik zal eerlijk zijn, ook al vindt u me waarschijnlijk zometeen een zeurpiet: ik werd volledig in beslag genomen door de vraag of we al dan niet gehoor zouden geven aan de oproep om Loïs te laten vaccineren tegen de Mexicaanse griep. En wat vorige week nog begon als een lichte besluiteloosheid, was langzaam uitgegroeid tot een tweestrijd van formaat. Ik zat gevangen in de verlammende greep van het dilemma. Tsja, een beetje sneu is dat wel. Ben ik met u eens. Ik zei dan ook meerdere malen per dag tegen mezelf: ‘Mens, neuzel niet zo, laat er gewoon zo’n spuit in jassen en get on with your life . Of besluit dat je het niet wilt en get on with your life .’ Maar dat hielp niet. Ik blééf maar zoeken op internet. Las de hele dag de meest uiteenlopende (komplot)theorieen, standpunten v...

Ik weet het even niet. Vandaag. Gisteren ook al niet. Er is niet echt iets aan de hand; ik loop gewoon een beetje met mijn ziel onder de arm. (Wat een rare uitdrukking eigenlijk? Oh, ik lees net dat het betekent dat ik me verveel. Dat klopt niet. Althans, dat zou niet hoeven: ik heb het razend druk. Lusteloos - dat is wat ik bedoel.) Maar waarom? Heb ik een herfstdepressie? Komt het door het geouwehoer over die Mexicaanse griep? Doordat we ineens moeten beslissen of we Loïs al dan niet laten vaccineren - en ik het echt niet weet ? Normaal gesproken ben ik met dit soort dingen heel vatbaar voor rationele argumenten, maar die doen het nu niet voor me, om de een of andere duistere reden. En intussen schreeuwt mijn gevoel dat we haar niet moeten enten ! Niet omdat ik bang ben dat er een nanochip in mijn kind wordt gespoten (een wát!? Een náchochip?! - hier moest ik heel hard om lachen) maar omdat ik, enerzijds, denk dat mijn kinderen prima in staat zijn een eventuele griepuitbraak te ...