NOVY

Een tijdje geleden kreeg ik de vraag of ik wilde meewerken aan een initiatief om vluchtelingen die in Groningen in de noodopvang zitten een gezicht te geven; opdat Groningers hun 'nieuwe buren' een beetje kunnen leren kennen. Ik zei onmiddellijk ja. Ten eerste omdat ik nieuwsgierig ben en dingen altijd graag met eigen ogen zie; ik was reuze benieuwd hoe het er daaraan toegaat, hoe de sfeer is, op zo’n COA-locatie. En ten tweede, omdat ik dacht: mooi, dan doe ik ook meteen iets – zij het dan minimaal – voor de vluchtelingen. Want dat vond ik eigenlijk wel: dat ik iets moest doen. Maar ik wist niet zo goed wat dan. Ik ben namelijk eigenlijk niet zo helperig, eerlijk gezegd, uit mezelf. Ik help mijn kinderen, ik help wel eens een vriend of vriendin, en ik help mijn moeder. Maar dan houdt het op. Mijn oude buurman, die waarschijnlijk ook wel eens hulp kan gebruiken, help ik niet. Maar toen het meisje van de thuiszorg vorige week bij mij aanbelde of ik even wilde as...

In de kerstvakantie vond ik een doos. Met klein speelgoed. Poppetjes, beestjes, poppenhuismeubeltjes, autootjes, verdwaalde legoblokjes, AH- mini’s, etc. Speelgoed waarmee nooit gespeeld wordt, en werd. Ik bedacht ineens dat ik daar iets mee moest. (Waar ik bij moet zeggen dat ik enigszins overwerkt was en overprikkeld van die hele decembermaand, en de intense behoefte had aan iets sufs.) Dus ik kocht een letterbak op Marktplaats en begon aan mijn euh...project. Zo noemde ik het maar. De kinderen vonden het geloof ik wel een soort van grappig, maar zaten er vooral meewarig bij te kijken. Elke avond na het eten ging ik een tijdje zitten spelen. Ik kan niet vertellen hoe vredig ik werd van kleine plastic teddybeertjes op kleine plastic paardjes lijmen. Van poppetjes en dingetjes bij elkaar verzinnen die samen een verhaaltje vertellen. (Mijn lievelings is Minnie Mouse die cello speelt op een fluitje in de vorm van een gitaar, in haar kamertje met bloemen.) Het valt ...

Ik las een paar dagen geleden ineens dit: Waarom de halve wereld kijkt naar Making a Murderer . En ik dacht: oké, de halve wereld doet iets en ik hoor er weer eens niet bij. Dat gebeurt vaker. En meestal schep ik er met mijn tegendraadse natuur ook wel een zeker genoegen in, om bij de andere helft te horen. Maar nu was er toch iets dat me triggerde. Dus ik ging éventjes kijken. Op Netflix. Na het eerste halfuur dacht ik nog: Neh. Ik geloof niet dat ik hier zin in heb. En daar had ik misschien beter naar kunnen luisteren. Want ik bleef dus kijken, en nu zit ik gevangen. Het gaat over Steven Avery, die opgroeit op een autosloperij in een enigszins asociale setting (‘trailer trash’) en op zijn drieëntwintigste naar de gevangenis moet wegens verkrachting.  Onschuldig, zo blijkt na achttien jaar, wanneer de echte dader gevonden wordt. Hij komt vrij en pakt zijn leven weer op. Hij besluit een aanklacht in te dienen tegen de sheriff en de officier van justitie,...

En toen gebeurde er iets, wat we met de beste wil van de wereld niet hadden kunnen voorzien. Lotje, u weet wel: niet onze poes , is..... verhuisd! We hadden eigenlijk net zo’n beetje besloten dat het zo niet langer kon. Lotje was hele dagen bij ons, ging om een uur of zes even naar huis om te eten (behalve wanneer die noodzaak er niet was omdat we per ongeluk de kaas hadden laten slingeren op het aanrecht) en kwam een paar uur later weer terug. De laatste tijd was ze gedurende de nacht ook bij ons in bed , omdat we wisten dat ze na 22:30 uur niet meer naar binnen kon in haar eigen huis (geen kattenluik) en het ’s nachts koud was – en we haar bovendien ook met geen stok naar buiten kregen. Als je er verder niet over nadacht, was het eigenlijk een prima gang van zaken.  Maar het knaagde – niet onterecht blijkt nu – toch wat aan mijn karma: we hadden een wel-de-lusten-maar-niet-de-lasten -kat waar we de hele dag mee konden knuffelen, maar die ondertussen ergen...

Ja sorry, het is een titel van niks, sowieso grammaticaal, maar ook inhoudelijk, want hoezo ‘de kinderen’? Welke kinderen? Wat voor kinderen? Van welke leeftijd? Laat ik anders beginnen. Wij hebben thuis een gezamenlijke hobby: films kijken. We kunnen ook heus heel leuk samen in het bos wandelen, in de zee zwemmen en koekjes bakken, maar collectief het allergelukkigst zijn we wanneer we met z’n vijven naar een film kijken die precies goed is . Voorwaar nog geen sinecure trouwens: een film vinden die precies goed is, met onze uiteenlopende leeftijden en voorkeuren (Loïs (7): Frozen, Merlijn (12): The Hobbit, Bo (13): The Hunger Games, Henk: A Clockwork Orange, ik: Los Amantes del Círculo Polar. Of lost in Translation. Of Magnolia. Of the Sheltering Sky. Of Fargo. Of Extremely close and incredibly loud. Of Maar soms lukt het en dan is er magie. Ik dacht laat ik die titels eens delen; wie weet heeft iemand er nog wat aan, in deze kerstvakantie. Want Home Alone hebben w...

Taalnazi’s(?) zijn de beste mensen op deze aardbol las ik laatst op Facebook, dus ik zou mezelf verloochenen als ik niet even zou reageren op de uitslag die vandaag bekend werd gemaakt, van een onderzoek naar welk woord wij Nederlanders het afgelopen jaar het irritantst vonden. Op nummer 1 is geëindigd: me. En dat vind ik dus raar. Want ‘me’ is een prima woord. Niks mis mee. Maar – aha!– het gaat hier om ‘me’ als bezittelijk voornaamwoord. (Me moeder, me huiswerk, me nieuwe schoenen.) Ja, dat is inderdaad VERROTTE IRRITANT, ja! Maar ik vind dus, want ik ben nou eenmaal een zeur, dat ‘me’ heus een terechte winnaar is, maar dan wel in een andere categorie: 'Woorden die ergerlijk verkeerd worden toegepast.' (Of zoiets.) Daar zou het echt op 1 mogen staan: ‘me' waar men eigenlijk 'mijn' bedoelt . En dan op 2 bijvoorbeeld: ' onnavolgbaar ' in de betekenis van 'niet te snappen/volgen'. En ' gelijk ...