NOVY

Het is eigenlijk een verkeerde titel. Want ik erger me helemaal niet. Nee joh. Iedereen doet maar. De reden dat ik het toch even over ‘ik noem het dan maar taalmissers ’ wil hebben is uitsluitend om te helpen. Ik kan enorm balen als ik aan het eind van de middag eindelijk eens tijd heb om te gaan plassen en erachter kom dat mijn gulp waarschijnlijk al de halve dag openstond. Of als ik in de spiegel zie dat ik lippenstift op mijn tand heb, waarschijnlijk al de hele dag. Dan denk ik: waarom heeft niemand dat gezegd? Waarom heeft niemand me daar even op gewezen? Ik had het graag geweten. Ik doe dat altijd wel; mensen wijzen op dingen die ze – als ik hen was – zouden willen weten. Mensen die een stuk wc papier uit hun broek hebben hangen, of iets uit hun neus, die spinazie tussen hun tanden hebben of hun overhemd binnenstebuiten aan, die zijn bij mij in goede handen. Ik wijs je er gewoon op en als je mazzel hebt nog discreet ook. Het is even een awkward momentje, je lijdt ev...

Mensen, mensen, mijn hoofd loopt over van de leukigheden en de logwaardige onderwerpen. Zo is vandaag de piano gerepareerd en gestemd na een jaar van extreme valsheid en kan ik eindelijk in evenwicht blijven op de rola-rola van Bo. Echt, ik ga als een malle op dat ding! (Een rola-rola is een...ach nee laat maar zitten.) Ook kreeg ik vandaag een heel leuk boek opgestuurd, door een uitgever die ik op vakantie heb ontmoet. Een boek over een wijnreis, geschreven door Kermit Lynch. En ik bemerkte daarbij een heel grappig conflict in mijn hersens. Bij wijn denk ik (klaarblijkelijk) als vanzelf aan de kleur rood, maar tegelijkertijd krijg ik van de naam van de schrijver onherroepelijk groene gevoelens. En dat gaat dus niet goed! Kortsluiting is een groot woord, maar het wringt duidelijk, daarboven. Misschien omdat rood en groen complementaire kleuren zijn? En nu ik toch bezig ben met de wetenschap van likmevestje, laat me even uw aandacht vragen voor een kwestie uit de wondere wereld der N...

Het staat waarschijnlijk al jaren in de top tien van ergernissen in de Nederlandse taal, maar wat mij betreft kan het zo naar nummer één: het oeverloze gebruik van het woord ‘stukje’, voorafgaand aan niet-stoffelijke zelfstandige naamwoorden. ‘ Het was een stukje zelfbescherming, weet je wel. Gewoon een stukje afweer, vanuit een stukje integriteitsbewaking. ’ Mijn haren rijzen ervan te berge. En hoe verontrustend: toen ik zojuist VanDale.nl raadpleegde op zoek naar bijval zag ik tot mijn verbijstering en afschuw dat het woordenboek er ook al mee vergiftigd is: daar staat het, zwart op wit: een stukje verantwoordelijkheid . Nou, ik vind het niet kunnen. Ik ben er tegen. Een stukje angst. Een stukje vrijheid. Een stukje mededogen, een stukje betrokkenheid, een stukje berusting, een stukje acceptatie, een stukje evaluatie, en stukje historie, een stukje folklore, een stukje toekomst, een stukje verstrooiing, een stukje zelfverloochening, een stukje begrip, een stukje inleving...