Doorgaan naar hoofdcontent

You ain't gonna believe this

Vandaag valt er weer wat te lachen op dit weblog, mensen!
Het is echt hi-ha-hilarisch!
Als u van leedvermaak houdt, tenminste.

Weet u nog dat ik een ticket naar Hawaii kocht?

 Ja, dat weet u vast nog wel. Dat was gisteren, immers.

Ik hoef dan ook niet meer te vertellen dat ik het nogal een dingetje was, voor mij. Want zóveel geld uitgeven, geld dat we de komende maanden eigenlijk helemaal niet kunnen missen, dat gaat me niet in de koude kleren zitten. Maar ik had het gedáán. En ik was trots op mijn doortastendheid.

Vanmorgen werd ik wakker en pakte mijn iPhone.
Er was een mailtje van mijn zusje.
Ik dacht nog: wat toevallig! Want ik heb haar nog helemaal niet verteld dat ik een ticket heb! Heeft ze misschien mijn blog gelezen?

En toen las ik de eerste regel.

Wacht nog even met een ticket boeken, want rond mijn verjaardag ben ik waarschijnlijk in Portugal!

Het was alsof al het bloed uit me wegtrok.
Alle energie stroomde hop, dwars door het bed, zo de vloerbedekking in.
In Pórtugal?
Maar.. maar...dat kán helemaal niet!
Mijn zusje mag namelijk al tien jaar de VS niet verlaten! (Iets met de immigration service. En met geen paspoort ofzo. Ik weet het niet precies.) Dat was nou al die tijd het hele eiereten; dat zij niet naar hier kon komen!
En en en....we hadden toch een afspraak! We zouden naar haar toegaan, rond haar verjaardag! Want ja, niet alleen ik, maar ook haar moeder (niet mijn moeder; we zijn halfzusjes) met haar partner. Die een huis zouden huren, waar we dan met z’n allen in konden. (Ja, het klonk wel allemaal heel avontuurlijk enzo, mijn Grote Reis, maar ik zou gewoon in een gespreid bedje terechtkomen, hoor. Dat kan ik nu wel vertellen.)

In januari zouden we gezamenlijk de vliegtickets gaan kopen. Maar omdat ik, koopjesjager die ik ben, had ontdekt dat vroegboeken meer dan duizend euro kon schelen, besloot ik gisteren om eigenwijs alvast mijn ticket te kopen.
Binnen is binnen, dacht ik.

Maar hardlopers zijn doodlopers.
Vele eersten zullen de laatsten zijn.
Here is the thing:
In april ga ik naar Hawaii.
Terwijl mijn zusje in Portugal is.
En als mijn zusje in Portugal is, dan gaan haar moeder en haar partner waarschijnlijk ook naar Portugal! Wat zeg ik, ze blijven gewoon in Portugal, want daar wonen ze namelijk.
Dus dan huren ze vast geen huis op Hawaii.
Bovendien.....als mijn zusje in Portugal is, dan wil ik óók naar Portugal. Portugal is dan wel geen Hawaii maar ook heel mooi zeggen ze en veel minder ver weg en veel goedkoper en en en.... dan zou ik zelfs mijn hele gezin kunnen meenemen!
Als ik niet al een ticket naar Hawaii had betaald.

Neeeeee! Mailde ik terug. Ik heb net een ticket ge-boehoe-kt!!

En daarna belde ik maar eens met de annuleringsverzekering.
‘Hallo, zei ik. Kijk het zit zo: Ik heb dus een reis geboekt, maar misschien ga ik toch niet, want ik heb misschien geen onderdak want de mensen bij wie ik zou logeren zijn er misschien niet.’
‘Zijn ze ziek of dood?’
‘Ehm. Nou, dat hoop ik niet, nee, ze zijn misschien in Portugal.’
‘Nee, dat is geen geldige annuleringsreden.’
‘Ik was er al bang voor.’

Dus wat nu?
Wat te doen?
Een vliegticket is niet overdraagbaar, dus op Marktplaats zetten heeft geen zin.

Gewoon drie keer dapper slikken en de financiële strop voor lief nemen?

Of..... toch naar Hawaii gaan? Er een bizar project van maken? In haar schoolbus onder de grapefruitboom gaan wonen en drie weken haar leven overnemen? Haar vrienden en buren leren kennen, in haar habitat verblijven en er een fantastisch verhaal over schrijven?
Het lijkt op dit moment de beste oplossing. Nouja, de spannendste.

Pfff.
Stiekem hoop ik dat het toch allemaal nog niet lukt met die immigrations service.
En realiseer me tegelijkertijd wat een egoïstische gedachte dat is.


(Als u nu denkt: wat een ongeloofwaardigheden allemaal! Hoe kan het nou dat alles zo langs elkaar heen loopt? Dat komt omdat de communicatie met de betrokkenen heel moeizaam verloopt. Mijn zusje heeft geen telefoon en kan maar sporadisch online zijn (geen idee wanneer ik bijvoorbeeld antwoord op mijn paniekmail kan verwachten) en haar moeder spreek ik alleen als ze soms even in Nederland is; in Portugal kan ik haar niet bereiken want ik vergat steeds het mobiele nummer te vragen. Haha. Ja. LMFAO.)