Doorgaan naar hoofdcontent

Verliefd


Hoe zou het eigenlijk met de auto van Novy zijn? Die uiterste betrouwbare auto, die altijd wil starten, zéker nadat hij is afgeslagen midden op een kruispunt in een sneeuwstorm, die auto zonder loshangende zijstrip?
Die auto, lieve geïnteresseerde lezers, staat inmiddels al een dag of tien bij de garage.
En ik vind het héérlijk.
Want we mogen namelijk zolang een auto lenen van vrienden. Die er eentje over hebben. En dat is niet zomaar een auto, nee, dat is een Volvo! Een Volvo! Geef me een V geef me een O geef me een L geef me een V geef me een O... !

Al van jongs af aan ben ik Volvo-fan. Nooit hebben mijn ouders er zelf een gehad, maar vrienden van hen wel, fantastisch vond ik ze, zo groot en hoekig...precies zoals een auto eruit zou moeten zien. Ik bedoel: vraag een kind een auto te tekenen en hij tekent een Volvo.
*neemt even de proef op de som: ‘Merlijn, wil je even hierkomen en een auto tekenen? Waarom? Nou, gewoon, omdat ik je dat vraag. Ja hier, op deze envelop. Ja. Zo, ja. Dank je.’ *
Kijkt u maar. Een Volvo:



Het is best een oudje, hoor, onze leenauto. Een overjarige ransbak feitelijk (maar ik weet niet of de eigenaars van de auto dat een heel aardige benaming vinden, dus ik ben daar een beetje voorzichtig mee). Er loopt iets aan bij het achterwiel, er zitten roestgaten in de carrosserie, de airco luchtventilatie maakt een gierend geluid en de ramen, die moet je dus nog heel ouderwets naar beneden draaien met zo’n draaihandvat (daar moet een woord voor zijn, maar ik kom er niet op.... Iemand?) waardoor het eeuwen duurt voordat je een kaartje hebt getrokken in de parkeergarage. Maar dat maakt allemaal niet uit. Sterker nog, het draagt bij aan zijn charme.
Oh, had ik al gezegd dat het een automaat is? Het is een automaat. En ik had voorheen nog nooit in een automaat gereden, maar nu wil ik dus nooit meer anders! Mijn linkerbeen joh, die heeft gewoon vakantie! En mijn rechterhand, die hoeft niet te schakelen, die heeft tijd over! Tijd over om ..... te genieten!
Normaal gesproken doe ik eigenlijk alles op de fiets – uit milieuoverwegingen en omdat het eigenlijk hartstikke onhandig is, een auto in het centrum, en het kost bovendien veel te veel geld aan benzine - maar nu? Nu neem ik voor elk wissewasje de auto. ‘Kom jongens, we gaan even met de auto een pak melk kopen.’ ‘Kom Loïs, we gaan even met de auto Merlijn ophalen van zijn speeladres aan het eind van de straat.’ Etc.
Ik kan er niets aan doen. Als ik ergens naartoe moet maakt mijn hart onwillekeurig een sprongetje. Woeh, Volvo, denk ik dan. Woeh, Volvo.
Ik ben een volvovrouw. Ik weet het nu.
Ik ben verliefd.
Echt. Ik ga er zelfs andere kleren van dragen. Volvokleren. Kleurige sjaals enzo.










En ja, toen belde de garage natuurlijk, vanmiddag. Daar kon ik op wachten. Onze auto is vrijdag klaar. 'Fijn hè,' zei de monteur. 'We hebben het euvel verholpen.'
Nou, heel fijn.
Not.

Trouweloos, dat ben ik.