Doorgaan naar hoofdcontent

En u wist van niks

Ik schreef laatst dat dit weblog geen directe afspiegeling is van mijn leven, nou dat gaat zeker op voor de laatste weken; de stilte hier was totaal maar dan ook totaal niet representatief voor de hectiek IRL. Mensen, wat een gedoe. Wat een bizarre wendingen, rare samenlopen van omstandigheden, geren en gevlieg, gevecht tegen de bierkaai.
Het had hilárische logjes kunnen opleveren, maar helaas.
Want hoewel ik heus wel de humor in zag van bepaalde situaties (met als hoogtepunt afgelopen donderdag, toen mijn auto afsloeg en vervolgens niet meer wilde starten. MIDDEN OP EEN KRUISPUNT. TIJDENS DE SPITS. IN EEN SNEEUWSTORM. Heeft u meer visualisatiemateriaal nodig? Toeterende auto’s. Scheldende automobilisten, tumult. Chaos. En temidden van alle tumult en chaos zat ik, als in het oog van de storm, bijna griezelig kalm* te wezen. Goh, dacht ik alleen maar droog. Hij doet het niet meer. Dus nu heb ik een probleem. En kom ik te laat - te laat om Loïs op te halen van haar oppasadres, te laat om de andere kinderen op te halen bij de buurvrouw, te laat voor het kerstdiner op de school van Bo. Overigens was de kerstgedachte intussen weer ver te zoeken. Het is grappig hè, hoe mensen op zo’n moment gaan schreeuwen en middelvingeren. Alsof ik voor mijn lol midden op een kruispunt stil ga staan, ja. Oh. Zei ik al dat het uiteindelijk een tandeloze junk was die mij hielp mijn auto naar de kant te duwen?) het ontbak me gewoon aan de tijd, ruimte en energie; ik moest die bordjes zien hoog te houden tot het eind van de week. (Which I dit. I made it.)

Dus ik skip vast even naar de Kerst.
Ik weet niet hoe het met u gesteld is, maar ik ben een beetje ambivalent wat betreft de Kerst. Ik kan er aan de ene kant best het leuke van inzien, ik kan genieten van lekkere kerstdiners, (vooral als ik ze niet zelf hoef te maken) en ik word blij van het optuigen van de kerstboom door de kinderen en van al die lichtjes, buiten. Maar tegelijkertijd maakt de Kerst ook altijd een zekere recalcitrantie in me los. In die zin dat ik ineens een last minute wil boeken ('Nee, sorry, we zijn er niet met Kerst. Dan zitten we op Bali.’ hahaha). Of dat we gewoon de hele dag in pyjama blijven rondlopen en ’s avonds patat halen bij de snackbar.

Dit jaar ga ik op eerste kerstdag naar de sauna, vind ik ook wel lollig. (En toepasselijk ergens ook, immers, Jezus werd ook geboren in zijn na.. nouja, you get my drift.) Met mijn dochter. En met een vriendin en haar dochter. Henk blijft thuis met Lois en Merlijn en met zoontje van vriendin. En misschien dat het hem dan zomaar lukt om nog een leuke kerstmaaltijd in elkaar te draaien ook, voor als wij ’s avonds thuiskomen. Je weet het maar nooit.

Vanavond, toen ik de kinderen naar bed bracht bereidde ik Bo vast een beetje voor. Of ze wel wist dat sauna in je blootje was? En dat ze dus niet straks, samen met Vera, moest gaan zitten giechelen om rare piemels. Of om andere lichaamsdelen.
Ik weet niet of de grijns op haar gezicht veel goeds voorspelde.
Nee, maar serieus, volgens mij wordt het helemaal leuk. Ze mogen een paar keer mee de sauna in, en lekker zwemmen, buiten, in het warme water, en in het bubbelbad, en verder zie ik het dan zo voor me dat ze lief en kalm gaan zitten pimpampetten in de rustruimte, terwijl hun moeders zich heilzaam laten afranselen met berkentakken. Ja. Zo zie ik dat voor me.

‘Wij hadden toch ook een keer een huisje met een sauna erin?’ vroeg Merlijn.
‘Ja, dat was in Denemarken,’ zei ik. En, erachteraan: ‘Poeh wat was ik toen misselijk.’ (Want dat zeg ik altijd als het over Denemarken gaat.) ‘Ik had toen net Loïs in mijn buik.’
‘Hoor je dat, Loïs,’ zei Merlijn, ‘jij zat toen in mama’s buik en daarom was mama heel misselijk.’
Waarop Loïs me een tijdje peinzend aankeek en zei: ‘Ja. Want jij vond me toen niet zo lekker hè?’

Vond ik grappig.
Nou.
Dat was het wel weer.

* om even later, ahum, toch nog even de zijstrip van de auto eraf te schoppen.