Doorgaan naar hoofdcontent

Sinds Woodstock niet zo'n goeie tijd gehad


'Vraag me maar niet hoe het was want dan ga ik huilen,' hoorde ik mezelf vanmorgen een aantal keer zeggen, in de wandelgangen van de school. En dat is nog steeds zo'n beetje de heersende emotie. Want mén. Wat was het fantastisch. Wat hebben we veel gedaan en gezien en gevoeld en beleefd; ik moet het allemaal nog verwerken.
En wat zou ik ook moeten vertellen? Dat ik - na voor het eerst van mijn leven te hebben staan dansen op denneappels, diep in het bos, bij het sprookjesachtigste podium ever en vervolgens totaal uit mijn dak te zijn gegaan bij The Whitest Boy Alive - om half vijf 's nachts* op het strand bij een kampvuur zat en de maan zag, boven Terschelling? Die helemaal niet leek op de maan maar toch de maan was natuurlijk (want wat zou het anders moeten zijn) en dat ik toen bijna uit elkaar sprong van de wijn geluk?
Het dekt de lading niet!
So I'll let the pictures do the talking.

*met dank aan Anna-Maria zonder wie dit (net als vele andere dingen in het leven) niet mogelijk was geweest







En meer van dit (Island!): klik
En meer (crowdsurfing!): klik
Ja, en Bo dus hè, die werd reporter! Eerst voor de krant en later voor de televisie. En interviewde gewoon even heel cool El Pino and the Volunteers!
Edit donderdag 09-09: het filmpje is ineens verdwenen van youtube. Althans, er is een nieuw filmpje voor in de plaats gekomen, waar het interview van Bo is uitgeknipt. Het blijkt dat er geen toestemming was gevraagd/verleend om te filmen op de specifieke locatie van het kerkhof. Tsja. Gelukkig ben ik verslaafd aan het maken van schermafbeeldingen en heb ik dus tenminste de foto nog: