Doorgaan naar hoofdcontent

Poehee:

Het leven is weer begonnen.
De kinderen zijn weer naar school en ik heb de afgelopen week de grootste moeite gehad met de simpelste dingen. Onthouden wie wanneer schoolzwemmen/gym/een verjaardagsfeestje heeft. Tassen inpakken ’s morgens: het klinkt idioot maar ik moest maandag echt even héél hard denken wat ik die kinderen ook alweer altijd mee naar school gaf? Echt, alsof ik uit een coma was ontwaakt en eigenlijk nog zou moeten revalideren.
Verder ben ik sinds gisteren weer back in business. En dat is, na 3 maanden werkloos te zijn geweest (of hoe heet dat als je een eigen bedrijf hebt maar gewoon niet wordt ingehuurd) ook weer even een omschakeling.
Ineens heb ik het dus druk.
En dat scheelt ook weer: geen tijd meer om over funda te struinen. Of te mijmeren over ons nieuwe huis. Dat, zoals Judith al even fijntjes opmerkte, is verkocht onder voorbehoud. En nee, Herma, niet aan ons. Nou lag dat ook niet echt in de lijn der verwachting, hoor. We deden namelijk geen bod, om maar iets te noemen. En dat waren we ook niet van plan, zolang ons eigen huis nog niet was verkocht. En ons huis staat niet eens te koop, moet u nagaan.
Maar het was toch even leuk fantaseren.


Oja.
Ik schrijf tegenwoordig een wijncolumn.
Ja, ik dacht je moet de niche opzoeken hè. De niesj.
Je specialiteiten combineren en uitbuiten.
Dus dat doe ik nu. Ik schrijf stukjes over wijn. En dat kan ik best hoor.
Ik moet alleen heel erg om mezelf lachen als ik het doe.