Doorgaan naar hoofdcontent

Een update en een bekentenis

Omdat ik besef dat u niet allemaal twittert, en wel allemaal heel graag wilt weten hoe het nu is met de vinger van Loïs, even een update.

Het gaat goed met de vinger van Loïs.
Dat is, hij is niet meer ontstoken.
Maar het nageltje gaat eraf.
Die zit nu nog maar met een klein stukje vast.
Vanmorgen op de fiets zei Loïs ineens: ‘Wat doet ie nou, nagel?’
En toen wist ik meteen hoe laat het was. Ieuw, dacht ik.
Ik keek en zag dat het nageltje recht omhoog stond. In een hoek van 90 graden met haar duim. Inderdaad een typisch gevalletje ‘Wat doet ie nou, nagel?’.
'Ieuw,' zei ik en bestelde bij de jongen van de Coffee Company (waar ik wat tijd moest doden alvorens bij het gemeentehuis een nieuw rijbewijs aan te vragen dat plotseling zomaar een half jaar verlopen was) een medium capuccino, een flesje perensap en een pleister.
Want, dat besefte ik heus wel, ik moest er waarschijnlijk iets mee (eraf trekken? (ieks, nee), bijknippen? (wellicht) maar voor nu eerst maar even vastplakken, dacht ik.
En veel verder dan die aanpak ben ik vandaag nog niet gekomen.
Morgen is er weer een dag.
En wat voor een dag!
De laatste dag voordat Loïs twee wordt (en de dag dus dat ik taarten moet bakken).
Én de laatste dag van de avondvierdaagse.
Ja, u hoort het goed.
Wij doen mee aan de avondvierdaagse.
We wandelen. ‘s Avonds.
Met de kinderen, in schoolverband.
In een lange, lange rij, met nog duizenden andere kinderen. En ouders.
Vijf kilometer, 4 dagen aaneen.
Suffer kan het bijna niet.
En wat nou, als ik zeg dat het actually leuk is?
Een beetje kletsen met jan en alleman en verder verstand op nul en lopen.
Het is zo lekker dat je gaat denken: dat zouden we eigenlijk elke avond moeten doen, zo’n wandeling. Goed voor de bloedsomloop. Enzo.

Ndág.