Doorgaan naar hoofdcontent

But there's buffalo piss and it's all kind of wet

Ha. U denkt: een logje met zo’n miraculeuze* titel, dat belooft vast wat.
Niets is minder waar, helaas.
De hete adem van de teruglopende kijkcijfers dwingt me wat tekst te produceren, dat is alles: u krijgt slechts wat inspiratieloos geneuzel over wat me deze dagen bezighoudt in de letterlijke zin van het woord.

De afgelopen vijf dagen stonden in het teken van De Man Met Pijn. Beter bekend als De Man die dag en nacht beschermd moet worden tegen zijn drie kinderen, kinderen die na herhaaldelijk te zijn geïnstrueerd (‘voorzichtig met jullie vader: niet tegen hem aan botsen, vooral niet met een aanloop op het bed springen als hij erin ligt’) nógal kort van memorie blijken. Vooral Loïs, die lijkt het maar niet te kunnen onthouden.
Verder vergaderde ik deze week over het aankomende schoolfeest, legde ik de laatste hand aan het babyfotoboek van Loïs en keek ik naar de finale aflevering van Lost (een serie waarvan we niet één, ik herhaal: niet één aflevering gemist hebben. Okee, af en toe bijgestaan door de dvdrecorder, maar toch: een prestatie, die ik sinds Twin Peaks niet meer heb neergezet).

Ik moet trouwens heimelijk opbiechten dat ik na die laatste aflevering wat onrustig ben.
Ik zou wel wat nazorg kunnen gebruiken, zeg maar. Want was ik tijdens het kijken nog enorm enthousiast (ik zeg: Shannon en Sayid!) en riep ik meerdere keren dingen uit als: ‘Oh, dit is zo bevredigend! Dit is echt béter dan sex!’ (wat heel goed uitkomt momenteel), nu, een paar dagen later, begint het me toch allemaal 'wat te jeuken'. Niet alleen zal ik ze vreselijk missen, Kate, Sawyer, Jack, Hurley, maar ook moet ik toegeven dat ik het achteraf misschien toch niet allemaal helemaal ehm...snap. (O. Dus ze zijn nu allemaal dood? Maar hoe dan? Is dat vliegtuig dus ook weer neergestort? Maar Hurley en Ben dan? Hoe gingen die dan dood? En waarom wilde Ben niet mee de kerk in? Etc.)
Ja. Nouja. Als u geen idee hebt waar dit over gaat bent u nu afgehaakt natuurlijk.
Groot gelijk.

Gisteravond was ik op een feestje.
Een best apart feestje. Want buiten, met een kampvuur. Maar het regende. Dus iedereen werd zeiknat. Maar door de warmte van het vuur merkte je dat dan gek genoeg niet echt. Of het kwam door de wijn. Kan ook. Dat zou meteen verklaren waarom ik toch wel enigszins brak ben vandaag. Good old brakness. Die, ja, nee, me er dan weer niet van weerhield het huis op te ruimen! Ik stofzuigde. En dweilde. Ik zoog stof en dweel. En ik poetste zelfs de leuningen van de trap.
Jaja.
En morgen is het maandag en begint er weer een week met veel dingen en gedoe. Zo gaat Bo op schoolreis naar Duitsland (‘We gaan naar een ánder lánd!’), start Loïs met de halvedag-opvang en is er vrijdag ook nog een sportdag.
M.a.w. trusten.

*behalve voor Sanneke waarschijnlijk, die zal het wel meteen herkennen.


And the Buffaloes used to say: be proud of your name
The Buffaloes used to say: be what you are
The Buffaloes used to say: roam where you roam
The Buffaloes used to say: do what you do