Doorgaan naar hoofdcontent

Buikpijn - een vervolg

De dagen van Bo staan momenteel weer in het teken van de buikpijn. Zo zielig, vind ik het.
En ik weet het ook inmiddels echt niet meer. Spanning? Dingen op school?
Nee: het gaat goed op school. Ze vindt het leuk, heeft veel vriendjes en vriendinnetjes, niks aan de hand. Dat is het gewoon niet. Volgens mij.
Maar wat dan wel?
De tijd dat ik heb gedacht dat ze misschien te weinig at, is ook voorbij: ze eet juist hartstikke veel tegenwoordig! De hele dag heeft ze honger. En maar broodmager blijven, intussen. Ik vind het raar.
Vandaag zijn we maar eens naar de dokter gegaan. Dat had ik misschien wel al eerder moeten doen, maar ja, het leek me zo’n vage klacht. Ze heeft geen koorts, haar ontlasting is normaal, bovendien komt buikpijn bij kinderen heel vaak voor en wordt er zelden iets gevonden. Het ging ook steeds vanzelf weer over. Tot nu toe dan, want nu is het er bijna continue.
Arm kind.

Na het bezoek aan de huisarts gingen we naar het lab, om bloed te laten afnemen.
(filmpje gemaakt met de camera rechtop: hard habit to break)



Haha, de prikmevrouw vroeg of ik even de arm wilde vasthouden als de naald erin ging. Shit dacht ik, want ik stond al met mijn camera in de aanslag, daar gaat mijn filmpje. Dus ik zei: ‘Nee hoor, dat lijkt met niet nodig. Bo trekt heus haar arm niet weg.’
Wat ik natuurlijk nooit gezegd had als ik dat niet zeker wist.
Ik ken namelijk niemand die zo dapper is als Bo.
Écht niet. (Bij de tandarts staat ze ook bekend als een soort zevende wereldwonder. Tweemaal moest er helaas een kies worden getrokken. De laatste keer was dat nogal een gedoe. Lag ze bijna een uur in de stoel, er moest wel vijftien keer worden bijgeprikt want de verdoving werkte niet goed en vervolgens kreeg de tandarts de kies niet uit haar kaak. Dus dat duurde maar en duurde maar. En terwijl ik als toeschouwer bijkans gek werd, lag Bo daar dus gewoon, gaf geen kik, huilde niet. Om toen ze eindelijk met een mond vol bloed en watten mocht opstaan, iets te mompelen als: ‘nou, dat viel best mee hè.’)
Enfin.


En nu maar hopen dat er iets uit het bloedonderzoek komt.
En nu maar hopen dat er niets uit het bloedonderzoek komt.
En nu maar hopen dat die stomme buikpijn snel weg is en weg blijft.


Het is overigens niet allemaal kommer en kwel: tussen de pijn door is er tijd voor kunstjes: klik

Edit 3-3: Ik moet van Bo ook nog deze link geven. Zodat u kunt zien dat ze het ook zonder hulp kan. Maar dat begreep u natuurlijk al lang.