Doorgaan naar hoofdcontent

Waar ik best wel een schijthekel aan heb

Het gebeurt dikwijls dat ik in de supermarkt, tijdens het doen van de wekelijkse grote boodschappen (je zou bijna denken dat het verband houdt met de benaming van betreffende bezigheid) naar de WC moet.

En ik vraag me af: zouden er nou meer mensen zijn die dit hebben?
Je leest er eigenlijk nooit iets over.
(Maar dat zegt niks. Ik had bijvoorbeeld ook nooit gelezen dat je na een bevalling wekenlang met maandverband ter grote van de zaterdagkrant in je onderbroek moet rondlopen. Terwijl dat toch echt zo is. Er zijn kennelijk nog steeds dingen waar mensen niet graag over praten, maar dat betekent niet dat ze er niet zijn. Sterker nog: volgens mij kun je het zo gek niet verzinnen of er is wel iemand op de wereld die het herkent. Daarom durf ik dit logje ook te schrijven. )

Toen ik een kind was had ik het altijd al in de bibliotheek. Als ik met mijn hoofd schuin - teneinde de titels op de kaften te kunnen lezen - langs de boekenkasten schuifelde, dan moest ik steevast poepen. Ja. Is raar hè.
Het is het ‘besluiteloos drentelen’ dat op mijn darmen werkt, blijkbaar.
Gelukkig stonden er in de bibliotheek overal van die krukjes. Daar ging ik dan op zitten - dat hielp – en ik kon mijn zoektocht naar zes leuke boeken zonder problemen vervolgen.
Maar ja: ik kan moeilijk bij de kassa van de Jumbo gaan vragen of ze misschien wat krukjes willen plaatsen in de gangpaden, opdat ik en mijn eventuele lotgenoten ontspannen kunnen gaan zitten twijfelen tussen spaghetti, spirali of penne en niet meer met samengeknepen billen bij de pindakaas toetjes, de ontbijtgranen of het vriesvak hoeven te staan stressen. Nouja, wat niet kan. Maar ik doe het niet.

Voor er zich overigens bepaalde taferelen voor uw geestesoog gaan afspelen: ik heb een stevige vertrouwensrelatie met mijn kringspier, dus het loopt altijd goed af. Haha, moet ineens denken aan een vriendin die ooit ten tijde van hoge nood (dat was trouwens ook in een winkel, zie je wel) in paniek naar mij siste: ‘hij geeft al kopjes...!’
Zo erg is het gelukkig meestal niet. Maar irritant, dat wel.