“JE BENT DE ALLERSTOMSTE MOEDER VAN DE HELE WERELD!!” riepen Bo en Merlijn in koor langs de trap naar boven, nadat ik hen vanuit de badkamer had opgedragen om NU hun schoenen aan te trekken en HEEL SNEL te gaan ontbijten omdat we anders WEER TE LAAT op school zouden komen.
Vervolgens leerde ik dat uitgemaakt worden voor ‘stomste moeder van de wereld’ in combinatie met PMS garant staat voor instant-zelfmedelijden. Ik moest me inhouden om niet de trap af te rennen en met overslaande stem te gillen: Wat!? Ik doe alles voor jullie! Mijn hele leven draait om jullie! En wat doen jullie? Jullie rukken mijn hart eruit en vertrappen het!”
In plaats daarvan zei ik stoer en zachtjes voor me uit - zodat alleen mijn spiegelbeeld het kon horen - “Pff, dat menen jullie tóch niet, snotneuzen.” Om tegelijkertijd de ogen van datzelfde spiegelbeeld te zien vollopen met tranen.
Daar moet ik nog bij vertellen dat ik op dat moment juist mijn mascara op deed; u kunt zich een voorstelling maken van welk een dramatisch-pathetisch schouwspel ik getuige was.
Over pathetiek gesproken. Even later, op de fiets, gooide ik alle opvoedkundige regels overboord en zei, op de toon van mama is niet boos, mama is verdrietig: “Ik denk dat ik maar eens een tijdje wegga. Als jullie me toch niet lief vinden. Gewoon ergens op een wit strand zitten en lekker elke dag zwemmen.”
Zo. Dát zou ze leren! Hiermee had ik toch zeker wel gescoord dat ze met angstige stemmetjes zouden uitroepen: ‘Nee, mama! Niet weggaan alsjeblieft, we zullen je zo missen! Want je bent helemaal niet de stomste moeder, je bent juist de liefste moeder van de wereld!’
Yeah right.
“Volgens mijn juf is het anders helemaal niet goed om elke dag te zwemmen,” zei Merlijn.
“Welles,” hoorde ik mezelf zeggen. ‘Wel in de zee. Elke dag zwemmen in chloorwater, dát is niet goed en dat is wat de juf bedoelt, maar wel in de zee. Hoor.”
“Nietes.”
“Welles.”
“Nietes.”
“Welles.”
“Nietes.”
(Zucht.) “Kijk hier is je tas, er zit een appel in en een liga. Tot vanmiddag lieverd. Kus.”
Je trekt altijd aan het kortste eind, met kinderen. Dáar hadden ze ook wel eens een ademhalingsoefening aan mogen wijden, bij zwangerschapsyoga.
Gelukkig bleek het woensdagochtend te zijn. En ging ik, nadat ik ook Bo had afgeleverd, volgens conventie koffie drinken met een paarlotgenoten andere moeders in een hippe en trendy koffiebar.
Alwaar we roddelden. En spraken over dingen waarover vrouwen spreken: nieuwe laarzen en de gehaktballen van Sylvia Witteman.
(Edit 03-09: Terwijl ik gisteravond mijn fiets van het slot stond te doen om naar mijn vergadering te gaan, hoorde ik boven mij, door het openstaande slaapkamerraam: “JE BENT DE STOMSTE PAPA VAN DE WERELD! MAMA IS VEEL LIEVER!)
Vervolgens leerde ik dat uitgemaakt worden voor ‘stomste moeder van de wereld’ in combinatie met PMS garant staat voor instant-zelfmedelijden. Ik moest me inhouden om niet de trap af te rennen en met overslaande stem te gillen: Wat!? Ik doe alles voor jullie! Mijn hele leven draait om jullie! En wat doen jullie? Jullie rukken mijn hart eruit en vertrappen het!”
In plaats daarvan zei ik stoer en zachtjes voor me uit - zodat alleen mijn spiegelbeeld het kon horen - “Pff, dat menen jullie tóch niet, snotneuzen.” Om tegelijkertijd de ogen van datzelfde spiegelbeeld te zien vollopen met tranen.
Daar moet ik nog bij vertellen dat ik op dat moment juist mijn mascara op deed; u kunt zich een voorstelling maken van welk een dramatisch-pathetisch schouwspel ik getuige was.
Over pathetiek gesproken. Even later, op de fiets, gooide ik alle opvoedkundige regels overboord en zei, op de toon van mama is niet boos, mama is verdrietig: “Ik denk dat ik maar eens een tijdje wegga. Als jullie me toch niet lief vinden. Gewoon ergens op een wit strand zitten en lekker elke dag zwemmen.”
Zo. Dát zou ze leren! Hiermee had ik toch zeker wel gescoord dat ze met angstige stemmetjes zouden uitroepen: ‘Nee, mama! Niet weggaan alsjeblieft, we zullen je zo missen! Want je bent helemaal niet de stomste moeder, je bent juist de liefste moeder van de wereld!’
Yeah right.
“Volgens mijn juf is het anders helemaal niet goed om elke dag te zwemmen,” zei Merlijn.
“Welles,” hoorde ik mezelf zeggen. ‘Wel in de zee. Elke dag zwemmen in chloorwater, dát is niet goed en dat is wat de juf bedoelt, maar wel in de zee. Hoor.”
“Nietes.”
“Welles.”
“Nietes.”
“Welles.”
“Nietes.”
(Zucht.) “Kijk hier is je tas, er zit een appel in en een liga. Tot vanmiddag lieverd. Kus.”
Je trekt altijd aan het kortste eind, met kinderen. Dáar hadden ze ook wel eens een ademhalingsoefening aan mogen wijden, bij zwangerschapsyoga.
Gelukkig bleek het woensdagochtend te zijn. En ging ik, nadat ik ook Bo had afgeleverd, volgens conventie koffie drinken met een paar
Alwaar we roddelden. En spraken over dingen waarover vrouwen spreken: nieuwe laarzen en de gehaktballen van Sylvia Witteman.
(Edit 03-09: Terwijl ik gisteravond mijn fiets van het slot stond te doen om naar mijn vergadering te gaan, hoorde ik boven mij, door het openstaande slaapkamerraam: “JE BENT DE STOMSTE PAPA VAN DE WERELD! MAMA IS VEEL LIEVER!)