Doorgaan naar hoofdcontent

Marechaussee-holadiee of: hoe we toch nog op vakantie kunnen

Goed. En toen kwam ik er gisteren om 15.40 uur achter dat ik Loïs was vergeten bij te schrijven in mijn paspoort. Ik, zeg ik, want ik ga hier thuis over die dingen. Natuurlijk heb ik nog even geprobeerd om Henk de schuld in de schoenen te schuiven, of dan toch tenminste de helft van de schuld (‘jij kan toch óók wel eens ergens aan denken?), maar nee, hij was onverbiddelijk. Ik ga hier thuis over die dingen, dus het was mijn schuld. Volledig.

Goed. Toen belde ik dus met het gemeentehuis. Een beetje in paniek. “Luister,” zei ik tegen een vriendelijke jongeman, “ik ben dom geweest. Een domme, domme mama. Want zo en zo is het geval.”
En ik zei ook nog: “Help.”
“Aha,” zei de jongeman, “ja, dan heeft u een probleem. Als u hier voor 16.00 uur kunt zijn met een pasfoto, uw paspoort , een ondertekende verklaring van toestemming van uw man en €39,80, dan kan het maandag allemaal geregeld zijn. Dat heet een spoedprocedure.”.
“Maar,” piepte ik, “we gaan morgenavond al weg.”
Vervolgens vroeg ik hoe onverstandig het was om gewoon met een kind zonder paspoort naar het buitenland te vertrekken.
De verkeerde vraag aan de verkeerde persoon natuurlijk.
Maar ja, je hoopt dan toch dat zo iemand zegt: ‘Ach, weet u, doet u het maar gewoon.” Zoals de meneer van de garage laatst tegen mij zei, nadat hij me had gevraagd of hij dat onderdeel van 450 euro voor me moest moest bestellen: “Ik zou het niet doen, mevrouwtje, ik zou gewoon effe langs de sloop rijden”.
Tevergeefs.
Het was heel onverstandig, zei de jongeman. Want als we controle zouden krijgen (dat gebeurt nooit! dat gebeurt nooit!) dan betekent dat: gedoe. (hè bah, gedoe op vakantie). “Ze kunnen uw kind in beslag nemen, als u niet kunt bewijzen dat ze uw kind is.”
Ah, dat waren de woorden. ‘In beslag nemen’ en ‘kind’. Ik zag voor mijn geestesoog onze lieve Loïs in hechtenis zitten, op een Frans politiebureau, tussen de bakkelieten typemachines.
Net toen ik op het punt stond om - weet ik veel - misschien wel te gaan huilen, zei de jongeman: “Maar wie weet heb ik wel een oplossing.”

Jááhh??

“Ja. U kunt naar de Marechaussee. Daar willen ze, als u een goede reden heeft, weleens uitkomst bieden.” En hij gaf me een telefoonnummer. Van de Marechaussee, op het vliegveld in Eelde.

Dus daar waren we vanmorgen. Met ons trouwboekje, een pasfoto van Loïs die we gisteren nog even snel zijn gaan maken en €42,85.
Ja, het kost wat, maar dan heb je ook wat: een roze noodpaspoort, helemaal alleen voor Loïs, geldig tot 9 september.

Cool hè.
Let the holidays begin!