Doorgaan naar hoofdcontent

Op circus of: De hemel die Ikea heet

Zij houdt niet zo van de Ikea, maar ik wel. Elke dinsdagmiddag ben ik er te vinden, zo tussen vier en vijf. Nadat ik mijn dochter naar het kindercircus heb gebracht en voor ik haar weer ophaal.
Bo is lid van het kindercircus. Oftewel: ze zit op circus. (Want zo zeg je dat. Je zit op voetbal, op ballet, of op circus. Ons buurmeisje zit op viool.) Misschien moet ik er maar eens een apart stukje aan wijden, aan dat kindercircus. Want o, o, wat is dat leuk. Dan kom ik aan het eind van de les binnen, en dan zie ik mijn kind op een bal lopen. Of (bijna) op een eenwieler fietsen. Of op haar kop aan de trapeze hangen. Of een flikflak doen. Een flikflak! Ik bedoel maar.

Maar goed, waar was ik. Oja, bij de Ikea. Want die zit op steenworp afstand van het circus. En ons huis is veel verder weg. Het loont de moeite niet om tussendoor naar huis te gaan. Want zo gauw ik daar dan ben is het alweer tijd om te vertrekken. Dus wat doe ik dan? Inderdaad, ik duik de Ikea in. Alléén, welteverstaan. Want op dinsdagmiddag past oma op Loïs en Merlijn. In ons huis. En vouwt daar meteen 3 manden wasgoed weg én zorgt voor het eten. Zodat, als Bo en ik tegen zessen thuiskomen, ik niet ook nog eens hoef te koken. Goud waard, ik zweer het.

Mijn wekelijkse uurtje in de Ikea is inmiddels echt van levensbelang geworden. Het is pure therapie. Yoga, maar dan beter.
Soms koop ik iets. Een knoflookpers of een fotolijstje. Spaarlampen. Batterijen. Maar meestal koop ik niets. Dan haal ik alleen een bekertje gratis cappuccino met mijn family-card en ga aan zo’n tafeltje zitten. En kijk naar de mensen die hotdogs eten. En naar andere mensen die langs komen met karren vol Billy’s en Bestå's en Stockholms.
Soms bel ik een vriendin. Of sms wat heen en weer, met een andere vriendin.
Maar vooral kom ik helemaal tot rust. Word ik helemaal zen. Want ik hoef niets te doen. Ik kán niet eens iets doen. Er zeurt niemand aan mijn kop. Ik hoef geen ruzies te sussen, geen neuzen af te vegen. En ik weet gelukkig nog niet hoe ik logjes kan verzenden met mijn mobiele telefoon.
Ik zit daar gewoon, ultiem tevreden. Dus als u straks, of op een andere dinsdag, tussen vier en vijf in de Ikea in Groningen bent en u ziet iemand onnozel glimlachend aan een tafeltje zitten, dat ben ik.
U mag me aanspreken, maar liever niet.